The End? (Dingen 22/23)

Deze Dingen (Bibliotheek 2.0 en evaluatie) ga ik denk ik maar combineren. Ben ik ook lekker snel klaar :-)

Hoe kritisch & licht afhoudend ik aanvankelijk stond tegenover het project 23 Dingen, toch moet ik zeggen dat ik verrast ben door bepaalde Dingen.

Verrast door mijn eigen herwonnen enthousiasme voor bloggen bijvoorbeeld, maar vooral ook door het onverwachte schrijftalent van een aantal collega’s die ik via hun blogs beter (en vaak van een heel andere kant) heb leren kennen.

Onverwachte Dingen
Verrast ook dat mensen van wie ik verwachtte dat zij dit project zouden omarmen, er juist een aversie bleken te hebben en grote moeite hadden dit dan in hun blog te becommentariëren en/of te beargumenteren. Aan de andere kant waren er ook collega’s waarvan ik nog vóór de start dacht ‘Die hebben hier absoluut nix mee’ en die bleken zich uitgerekend in rap tempo te ontwikkelen tot geestdriftige rasbloggers.

Toepasbaarheid
De paar trouwe lezertjes die mijn blog gevolgd hebben, konden eruit op maken dat ik voor een deel van de 23 Dingen niet echt warm loop en dat ik de praktische toepasbaarheid voor onze bibliotheek niet erg hoog inschat.
Natuurlijk moeten wij leren van nieuwe ontwikkelingen op ’t Net en proberen daar ons publiek mee te bedienen. Tenslotte is de consument met de Web 2.0 ontwikkelingen gewend geraakt aan makkelijke en intuïtief doorklikbare sites. Maar klakkeloos achter de zoveelste publieksfunhype aanlopen, da’s ook weer het andere uiterste.

Gezocht: enthousiaste webredacteuren
Leuk & aardig natuurlijk dat velen in hun commentaren diverse Dingen omarmen (de bieb op YouTube, op Hyves, op Flickr en ga zo maar door), maar tot op heden niemand gezien of gelezen die zich dan ook gelijk spontaan opgeeft als webredacteur. En dat lijkt me dus wel een randvoorwaarde voor de Bibliotheek van de Toekomst: een goed bezette, betrokken & (pro)actieve redactie.

Personal favorites
Ter afsluiting mijn meest bruikbare van de 23 Dingen:

Blogger (en dan vooral het verrassende gemak waarmee je tegenwoordig een weblog online kunt gooien)
Flickr (snel & gemakkelijk een aardige presentatie/photostream op Internet zetten, bedieningsgemak in mogelijkheden zijn een waar genoegen).
Netvibes in combinatie met RSS (was nooit zo’n RSS-fan, maar een Netvibes pagina met daarop je belangrijkste news feeds vind ik nu wel erg handig. Minpuntje de wisselende stabiliteit van Netvibes)
YouTube (tot voor kort ook niet zo YouTuberig, maar toch tussen de pulp ook toch af & toe wel leuke Dingen ontdekt. Het embedden van een filmpje in een blog is een piece of cake en soms leuk ter illustratie).

(wordt binnenkort nog vervolgd met Ding 24)

Ding 21: Aquabrowser

De online bibliotheekcatalogi publieksvriendelijker ontsluiten vind ik een loffelijk streven. Daar kan inderdaad nog wel een verbeterslagje worden gemaakt. Maar is de Aquabrowser de ultieme oplossing?

De Aquabrowser Library, kortweg ABL, is inmiddels in tal van bibliotheken in gebruik. Ook de Bibliotheek Vlissingen beschikt al een tijdje over een testversie. Maar wat is het nu precies en hoe werkt ‘t?

Dynamische woordenwolk
De ABL is een afwijkend soort zoekmachine gebaseerd op het principe van associatief zoeken. De zoekresultaten -die getapt kunnen worden uit een veelheid aan gekoppelde databases- presenteren zich in een zogenaamde ‘woordenwolk’. Dit veld bestaat uit de centrale zoekterm, met eromheen verschillende door het programma ontdekte associaties (verwante zoektermen, spellingssuggesties of synoniemen).
Doordat het programma de gebruiker alternatieven aanbiedt, wordt het zoeken vergemakkelijkt en wordt de gebruiker pro-actief op andere mogelijkheden geattendeerd. Dit alles onder het motto ‘Search, Discover, Refine’.

Publieksgerichte finetuning
Tot zover de theorie. Nu de praktijk. We doen even een testje op Bibliotheek.nl en tikken daar 'Beatles' in, op zoek naar CD’s en DVD’s. Die zijn wel te vinden, maar zitten verstopt onder Bronnen > Muziekweb. En dat moet je dan maar net weten.
Wat dat betreft is de testversie van de Zeeuwse Bibliotheek veel meer gericht en afgesteld op het reguliere publiek. Daaruit blijkt bij invoer van de zelfde zoekterm in één oogopslag dat er 20 CD’s en 18 DVD’s beschikbaar zijn.
De werkbaarheid en het succes van de ABL hangt dus vooral erg af van de finetuning die ‘aan de achterkant van het systeem’ door de bibliotheek zelf moet plaatsvinden: wat & hoe presenteren we als zoekresultaten aan ons publiek? Want met een overdaad aan informatie schiet je mijns inziens ook weer je doel voorbij.

Simpel & helder
Ik blijf de Muziekweb catalogus van de Centrale Diskotheek Rotterdam toch nog steeds een schoolvoorbeeld van simpel- en helderheid vinden. Een basic presentatie zonder frutsels, snel doorzoekbaar, te sorteren op materiaalsoort (DVD, CD of LP) en ook nog voorzien van tips die je op ideeën en muzikale kruisverbanden brengen.
Jammer bij het grote publiek zo weinig bekend is dat vrijwel alles uit die muzikale schatkamer ook gewoon te leen is via de eigen bibliotheek. Maar dit terzijde.

Tot slot als bonus een leuke Aquabrowser woordenwolk presentatie op film- en muzieksite Live Plasma.

Uitkijken!

Het was al niet ongebruikelijk in het dating circuit: iemand googelen om vooraf te checken wat voor vlees je mogelijk in de kuip hebt. Of krijgt.

Blijkens een bericht op Nu.nl trekt 1 op de 5 werkgevers in Amerika hun sollicitanten na op social network sites. Het onderzoek meldt verder dat 1/3 van hen wel eens een potentiële werknemer heeft afgewezen naar aanleiding van informatie op internet.

Dus wil je ooit enige kans maken op een andere baan, hou er dan nu alvast rekening mee wat je in je schrijfsels online gooit.

Ga zelf met terugwerkende kracht zoeken of ik niet ergens ooit gemeld heb dat ik ‘gek word van mijn werk’. Maak ik dan natuurlijk ‘gek ben op mijn werk’ van ;-)

Fillumpies

De afgelopen week stond mijn uitgaanspatroon in het teken van Film by the Sea, maar minder nadrukkelijk dan voorgaande jaren. Vond het aanbod van dit 10e jubileum toch wat magertjes afsteken tegen eerdere edities. En van de Publieks Top 25 had ik al ca. 20 films gezien.

Desondanks vijf aardige, mooie, bijzondere films gezien waarvan ik eerder besproken ‘Burn After Reading’ de allerleukste vond.

Verpletterend filmdebuut
De allermooiste van de vijf was zonder twijfel het regiedebuut van Philippe Claudel: ‘Il y a longtemps que je t’aime’. Een klein, ingetogen drama over groot psychisch leed, zonder dat er vals sentiment aan te pas komt. Mooie recensies uit respectievelijk NRC en Filmkrant zijn hier en hier te vinden.
Vond met name hoofdrolspeelster Kristin Scott Thomas verpletterend, maar ook de totale sfeer van de film is prachtig en zeer des Claudels.
Wat mij betreft moet diens laatste meesterwerk ‘Het verslag van Brodeck’ nu ook snel verfilmd worden.

Gedurfde oorlogsanimatie
Bijzonderste film: ‘Waltz with Bashir’ (trailer hiero, recensie daaro) Mooi gestileerde animatie van de Israëlische regisseur Ari Folman over een gruwelijk onderwerp: de slachting in een Palestijns vluchtelingenkamp in 1982 ten tijde van de Libanon crisis. Aanklacht, reconstructie en persoonlijke biecht tegelijk.
Een af & toe hallucinant getekende documentaire, soort Apocalyps Now in Beirut. Gedurfd & indrukwekkend met aan het eind een verschrikkelijke shocker wanneer animatie overgaat in authentiek beeldmateriaal.

Complex multi-culti drama
Ook fraai: ‘Ae Fond Kiss’ van sociaal drama specialist Ken Loach. In essentie een romantische multi-culti film, met Pakistaanse jongen en Iers-katholiek meisje als hedendaagse Romeo & Juliette.
Loach verfilmt hun onmogelijke liefde echter als een aangrijpend en complex drama waarbij alle kanten van de culturele en raciale verschillen uiterst menselijk belicht worden. Ieder personage wordt met waardigheid neergezet, zonder een makkelijke ‘schuldige’ aan te wijzen.
Slechts één minpuntje bij een verder vlekkeloze film: het happy end dat toch vrij abrupt uit de lucht komt vallen.

Ouwerwets leuk & spannend
Geen grote film, maar toch beslist bezienswaardig was 'The Bank Job’, een thrillerachtig verslag van een beroemde bankoverval in Londen anno 1971. Officieel nooit opgelost, buit van 3 miljoen pond nooit teruggevonden, net zo min als rest van de inhoud die zich in de kluisjes bevond.
De premisse van de film is dat de Engelse geheime dienst achter de overval zat, omdat de kluisjes ook compromitterend materiaal over het koningshuis zouden bevatten.
Vlot en verder zonder poespas verteld met een sympathieke cast. Vooral leuk door het zeventiger jaren sfeertje en de zeer Engelse toonzetting. Als Hollywood dit gegeven verfilmd had, was het de helft minder leuk geweest.