A Major Clusterfuck

‘Burn After Reading’, de nieuwste film van de Coen-broertjes die afgelopen weekend in Vlissingen zijn Nederlandse (voor)première beleefde, werd door Film by the Sea aangekondigd als een ‘tussendoortje’ voor het duo. Die kwalificatie doet de film geen recht.

Hun ‘Intolerable Cruelty’ en ‘The Ladykillers’ waren wél –overigens nog steeds zeer genietbare- tussendoortjes. Afgezet tegen hun daaropvolgende Oscarsucces, de grimmige thriller ‘No Country For Old Men’, is ‘Burn After Reading’ inderdaad luchtig vermaak, maar dan wel een zwarte komedie zoals alleen de Coentjes die kunnen maken.

Spelplezier
Met veel vaart, absurde humor, kleine details, idiote dialogen & oneliners en vooral een sterrencast (Malkovich, Clooney, Pitt, McDormand) waar het spelplezier vanaf knettert. Grote namen die hun eigen imago met veel genoegen op z’n kop zetten. Brad Pitt bijvoorbeeld als sportschool instructeur annex Lulletje Rozewater of George Clooney als dwangmatige vrouwenversierder die zijn echtgenote belt als de situatie hem totaal boven het hoofd groeit (“Mannie mist je zo!”).

Memoires van een CIA-agent
Hoewel het verhaal behoorlijk eenvoudig is, valt de plot niet kort na te vertellen. Een CIA-agent (Malkovich) wordt ontslagen vanwege een drankprobleem. Hij besluit zijn werkloosheid te gebruiken om zijn memoires te schrijven.
Zijn vrouw, een koele bitch die een verhouding heeft met overheidsambtenaar Clooney, grijpt de situatie aan om er eindelijk een echtscheiding doorheen te drukken. Op aanraden van haar advocaat zet zij alvast alle financiële administratie van haar man op een CD. En die belandt door stom toeval op straat, inclusief de ruwe versie van de memoires.

Rollercoaster
Pitt en zijn sportschoolcollega (glansrol van Francis McDormand, die ontevreden is met haar lichaam en het viervoudig wil laten verbouwen) krijgen de CD in handen, ruiken geld en proberen de CIA-agent af te persen. En dat is nog maar het begin van een rollercoaster van gebeurtenissen waarin de hoofdpersonages geen weet hebben van wat hun tegenspelers precies doen. Sterker nog: ze hebben vaak geen flauw idee wie hun tegenspelers zijn. Het resultaat: een verhaal waarin (bijna) iedereen elkaar bedriegt, het merendeel maar wat aanmoddert en waarbij zelfs vrij onverwacht doden vallen.

Aan het eind snapt zelfs het hoofd van de CIA niet meer wat er nou allemaal precies gebeurd is. “What a clusterfuck”, mompelt hij ongelovig over zoveel onbegrijpelijke menselijke waanzin. En dat vat de film prima samen. Maar dan wel een hilarische clusterfuck die hoog eindigt in mijn lijstje met favoriete Coen-films.

Bieb Blog Primeur
Heb volgens mij hiermee trouwens de eerste Nederlandse (mini)recensie van de film geschreven, want geen letter erover gelezen in onze onvolprezen regionale krant, de PZC. Gemiste kans!