Muzikale wereldreis

Ten vervolge op mijn vorige postje: een muziektip die de laatste tijd veelvuldig weerklinkt in Huize Q en –effe gecheckt- ook via LastFM te beluisteren valt: ‘The Golden Hour’ van Firewater.

Kreeg ‘m zelf weer getipt via vriend Chris (uit eerder genoemd netwerkje) die programmeur is van De Roepaen, een verbouwd klooster in Milsbeek. Heeft de groep zelf op 12 oktober in huis en daar ga ik beslist naar toe, want Firewater is een bijzonder bandje dat helaas nog te weinig bekendheid geniet.

Sabbatical met laptop
‘The Golden Hour’ is een cd met een verhaal. Picture this: depressieve zanger van een band vertrekt –teleurgesteld in de liefde én in de politiek van George Dobbeljoe- in 2005 vanuit hometown New York op een drie jaar durende sabbatical annex wereldreis door het Midden-Oosten, India/Pakistan en Zuidoost-Azië. In zijn rugzak: een laptop + microfoon.

De zanger in kwestie, Tod A, deed niet alleen via een weblog verslag van zijn omzwervingen & ontberingen, maar schreef er on the road ook de nodige liedjes over. Hij speelde bovendien overal op zijn reis met locale musici en legde dat weer vast op de laptop.

Exotica
Eenmaal thuis nam hij de songs op met de rest van de band en mengde daarin de exotische samples die hij in verre landen had opgenomen. Het eindresultaat? Een briljant soort Calexico met wereldmuziekinvloeden, tekstueel soms melancholiek, maar muzikaal juist vaak verrassend vrolijk en swingend.

Het komt zelden voor dat ik een cd integraal draai, maar dit is een goede uitzondering, want sterk, gevarieerd en consistent van begin tot end.

Doe jezelf een plezier en ga ook eens op muzikale ontdekkingsreis.

Ding 20: Online muziek in een sociaal netwerk

LastFM had ik al eens een keertje onderzocht om te kijken hoe dat precies werkt. Leuke site hoor, kan me goed voorstellen dat wie op zoek is naar nieuwe muziek hier mee weg loopt. Maar het is niet direct mijn Ding, omdat ik al jaren naar volle tevredenheid op andere manieren aan mijn muziekjes kom.

Download aanvalletjes
Allerereerst heb ik nog steeds regelmatig last van download aanvalletjes en vind ik het vaak een sport om via Soulseek cd’s binnen te halen voordat ze überhaupt al officieel verschenen zijn.
Of ik lees een aardige recensie op het door mij frequent geraadpleegde KindaMuzik, in muziekkrant OOR of via de nieuwsbrief van mijn favoriete platenketen Plato. Waarna ik zelf op ’t Net op zoek ga om die muziek te beluisteren en/of te pakken te krijgen.

Netwerken
Daarnaast maak ik onderdeel uit van een hardnekkig sociaal netwerkje van vrienden & collega’s die mij in real life voorzien van cd’s die zij recent aan hun collectie hebben toegevoegd. En als ik het echt niet (of niet snel genoeg naar mijn zin) kan vinden is er altijd nog de onvolprezen catalogus en online leenservice van de Muziekbibliotheek Rotterdam.

Volcontinubedrijf
Het gevolg van het bovenstaande is dat er in Huize Q altijd diverse stapeltjes cd’s rondslingeren ter (her)beluistering, dat de map NewMP3 op mijn thuiscomputer volzit met songs die nog gelabeld & gebrand moeten worden, terwijl ondertussen via de glasvezelkabel de volgende kandidaten weer al binnenstromen. En dan moet ik ook nog met regelmaat mijn favoriete nieuwelingen op mijn IPodje zetten.

Ik heb er een dagtaak aan… Dus nóg meer muziek via Ding 20? Asjeblieft niet!

Wel vind ik het af & toe handig om LastFM als voorselectiemiddel te gebruiken: even snel muziek beluisteren om te beslissen of het de moeite van het downloaden wel waard is.

Hyven voor bedrijven

Mijn vorige blogpostje over sociaal netwerken ging vooral over particulier gebruik. Maar is Hyves ook inzetbaar voor bedrijven, bijvoorbeeld voor onze bibliotheek?

Tuurlijk wel. En dat gebeurt ook al op ruime schaal. Vele instellingen presenteren zich al op Hyves. De vraag is alleen: wat voegt het toe ten opzichte van de reguliere websites waarover die instellingen ook al beschikken?

Even een klein rondje gedaan bij wat aanpalende instanties.

Maar waar zijn de extra’s?
Film by the Sea heeft een prima website, presenteert zich daarnaast tijdens het festival met weblogs, fotoalbums en filmpjes via de PZC, maar zit óók op Hyves.
Afgezien van een enthousiast introtekstje en wat willekeurige plaatjes (veel filmaffiches, meer dan de helft van de vorige editie) en drie trailers, valt er niet veel extra’s te beleven. De agenda is leeg, er is één polletje (Wat voor soort film wil jij zien tijdens FbtS 2008?) met 10 reacties. Als je op de knop Blogs klikt, krijg je per jaar een integraal PZC-artikel. Maar geen weblogs van medewerkers of vrijwillers.
Gelukkig wel een (voor Hyves) redelijk rustige lay-out.

In beweging
Dat laatste kun je bepaald niet zeggen van Vlissingen in Beweging, sinds kort ook op Hyves te vinden.
Vier sportgerelateerde YouTube filmpjes, twee polletjes met in totaal zeven stemmen. Geen blogs, maar wel een up to date agenda.
Kan me goed voorstellen dat ViB voor een Hyves-supplement heeft gekozen, want hun doelgroep komt natuurlijk niet dagelijks op Vlissingen.nl en zo zul je jongeren eerder bereiken. Jammer alleen dat het er zo knullig uitziet; inderdaad met veel beweging. Bewuste keus t.b.v. de doelgroep?

Piek Hyves
Als laatste van dit kleine marktonderzoek: muziekpodium De Piek. Ziet er strak uit, veel foto’s van Piekevenementen en de nodige Piekgerelateerde filmpjes. Agenda is (matig) gevuld, laatste bericht dateert van dikke maand geleden, vijf polletjes, weinig reacties. Wel een blog met wat vulling. Zou leuk zijn wanneer meerdere Piekmedewerkers gaan bloggen en vanuit hun eigen ervaringswereld het werken in De Piek belichten.
Voegt - afgezien van weblog + filmpjes- weinig toe aan wat de ‘officiële’ Pieksite al te bieden heeft.

Tot slot blijf ik herhalen: waarom zitten bedrijven ook niet op MySpace, Facebook e.d.? Er zijn nog zoveel andere varianten en Hyves alleen is natuurlijk niet zaligmakend. Nog 'vetter cool' is het als we een virtuele bieb maken op Second Life.

Onderhoud & update
En de daarop aansluitende vraag (die ik ook eerder stelde): als je je dan via tig Internetuitingen manifesteert, wie gaat dat dan allemaal onderhouden en goed updaten? Op veel websites zie je al dat het actueel, interessant en lezenswaardig houden problemen oplevert.

Dat laatste lijkt me alleen haalbaar met een gemotiveerde en goed bezette webredactie in plaats van het liefdewerk van een aantal vrijwillers. Instanties die zo nodig op Hyves gaan, moeten zich natuurlijk wel realiseren dat ook dit een publicitaire uiting is waardoor hun imago deels bepaald wordt.

A Major Clusterfuck

‘Burn After Reading’, de nieuwste film van de Coen-broertjes die afgelopen weekend in Vlissingen zijn Nederlandse (voor)première beleefde, werd door Film by the Sea aangekondigd als een ‘tussendoortje’ voor het duo. Die kwalificatie doet de film geen recht.

Hun ‘Intolerable Cruelty’ en ‘The Ladykillers’ waren wél –overigens nog steeds zeer genietbare- tussendoortjes. Afgezet tegen hun daaropvolgende Oscarsucces, de grimmige thriller ‘No Country For Old Men’, is ‘Burn After Reading’ inderdaad luchtig vermaak, maar dan wel een zwarte komedie zoals alleen de Coentjes die kunnen maken.

Spelplezier
Met veel vaart, absurde humor, kleine details, idiote dialogen & oneliners en vooral een sterrencast (Malkovich, Clooney, Pitt, McDormand) waar het spelplezier vanaf knettert. Grote namen die hun eigen imago met veel genoegen op z’n kop zetten. Brad Pitt bijvoorbeeld als sportschool instructeur annex Lulletje Rozewater of George Clooney als dwangmatige vrouwenversierder die zijn echtgenote belt als de situatie hem totaal boven het hoofd groeit (“Mannie mist je zo!”).

Memoires van een CIA-agent
Hoewel het verhaal behoorlijk eenvoudig is, valt de plot niet kort na te vertellen. Een CIA-agent (Malkovich) wordt ontslagen vanwege een drankprobleem. Hij besluit zijn werkloosheid te gebruiken om zijn memoires te schrijven.
Zijn vrouw, een koele bitch die een verhouding heeft met overheidsambtenaar Clooney, grijpt de situatie aan om er eindelijk een echtscheiding doorheen te drukken. Op aanraden van haar advocaat zet zij alvast alle financiële administratie van haar man op een CD. En die belandt door stom toeval op straat, inclusief de ruwe versie van de memoires.

Rollercoaster
Pitt en zijn sportschoolcollega (glansrol van Francis McDormand, die ontevreden is met haar lichaam en het viervoudig wil laten verbouwen) krijgen de CD in handen, ruiken geld en proberen de CIA-agent af te persen. En dat is nog maar het begin van een rollercoaster van gebeurtenissen waarin de hoofdpersonages geen weet hebben van wat hun tegenspelers precies doen. Sterker nog: ze hebben vaak geen flauw idee wie hun tegenspelers zijn. Het resultaat: een verhaal waarin (bijna) iedereen elkaar bedriegt, het merendeel maar wat aanmoddert en waarbij zelfs vrij onverwacht doden vallen.

Aan het eind snapt zelfs het hoofd van de CIA niet meer wat er nou allemaal precies gebeurd is. “What a clusterfuck”, mompelt hij ongelovig over zoveel onbegrijpelijke menselijke waanzin. En dat vat de film prima samen. Maar dan wel een hilarische clusterfuck die hoog eindigt in mijn lijstje met favoriete Coen-films.

Bieb Blog Primeur
Heb volgens mij hiermee trouwens de eerste Nederlandse (mini)recensie van de film geschreven, want geen letter erover gelezen in onze onvolprezen regionale krant, de PZC. Gemiste kans!