Fillumpies

De afgelopen week stond mijn uitgaanspatroon in het teken van Film by the Sea, maar minder nadrukkelijk dan voorgaande jaren. Vond het aanbod van dit 10e jubileum toch wat magertjes afsteken tegen eerdere edities. En van de Publieks Top 25 had ik al ca. 20 films gezien.

Desondanks vijf aardige, mooie, bijzondere films gezien waarvan ik eerder besproken ‘Burn After Reading’ de allerleukste vond.

Verpletterend filmdebuut
De allermooiste van de vijf was zonder twijfel het regiedebuut van Philippe Claudel: ‘Il y a longtemps que je t’aime’. Een klein, ingetogen drama over groot psychisch leed, zonder dat er vals sentiment aan te pas komt. Mooie recensies uit respectievelijk NRC en Filmkrant zijn hier en hier te vinden.
Vond met name hoofdrolspeelster Kristin Scott Thomas verpletterend, maar ook de totale sfeer van de film is prachtig en zeer des Claudels.
Wat mij betreft moet diens laatste meesterwerk ‘Het verslag van Brodeck’ nu ook snel verfilmd worden.

Gedurfde oorlogsanimatie
Bijzonderste film: ‘Waltz with Bashir’ (trailer hiero, recensie daaro) Mooi gestileerde animatie van de Israëlische regisseur Ari Folman over een gruwelijk onderwerp: de slachting in een Palestijns vluchtelingenkamp in 1982 ten tijde van de Libanon crisis. Aanklacht, reconstructie en persoonlijke biecht tegelijk.
Een af & toe hallucinant getekende documentaire, soort Apocalyps Now in Beirut. Gedurfd & indrukwekkend met aan het eind een verschrikkelijke shocker wanneer animatie overgaat in authentiek beeldmateriaal.

Complex multi-culti drama
Ook fraai: ‘Ae Fond Kiss’ van sociaal drama specialist Ken Loach. In essentie een romantische multi-culti film, met Pakistaanse jongen en Iers-katholiek meisje als hedendaagse Romeo & Juliette.
Loach verfilmt hun onmogelijke liefde echter als een aangrijpend en complex drama waarbij alle kanten van de culturele en raciale verschillen uiterst menselijk belicht worden. Ieder personage wordt met waardigheid neergezet, zonder een makkelijke ‘schuldige’ aan te wijzen.
Slechts één minpuntje bij een verder vlekkeloze film: het happy end dat toch vrij abrupt uit de lucht komt vallen.

Ouwerwets leuk & spannend
Geen grote film, maar toch beslist bezienswaardig was 'The Bank Job’, een thrillerachtig verslag van een beroemde bankoverval in Londen anno 1971. Officieel nooit opgelost, buit van 3 miljoen pond nooit teruggevonden, net zo min als rest van de inhoud die zich in de kluisjes bevond.
De premisse van de film is dat de Engelse geheime dienst achter de overval zat, omdat de kluisjes ook compromitterend materiaal over het koningshuis zouden bevatten.
Vlot en verder zonder poespas verteld met een sympathieke cast. Vooral leuk door het zeventiger jaren sfeertje en de zeer Engelse toonzetting. Als Hollywood dit gegeven verfilmd had, was het de helft minder leuk geweest.