Applaus voor mezelf

Realiseerde me opeens dat mijn vorige postje mijn 50e was. Heuglijk feit dat ik dan maar met terugwerkende kracht memoreer. Niet gek voor een weblog dat geacht wordt over maar 23 Dingen te gaan, toch?

Overwoog nog even ter gelegenheid hiervan iedereen die mij in een reactie feliciteert op taart te tracteren, maar dan blijf ik vrees ik met heel wat taartpunten zitten. Bovendien is het momentum al weer voorbij, want dit is tenslotte postje 51. Misschien bij het 100e postje?

Moeders & zonen

In mijn blogpostje van een paar weken terug tipte ik het boek ‘Ben je ervaren?’ van William Sutcliffe. De afgelopen week las ik zijn nieuwste: ‘Als jij maar gelukkig bent’.

Er zitten inmiddels elf jaar en twee andere uitgaven tussen de bovengenoemde titels. Sutcliffe, die in 1997 doorbrak met zijn hilarische ‘Are you experienced?’, loopt inmiddels richting 40 en dat is te merken. In positieve zin, dat wel.

Tragi-komisch
Meer dan een boek over drie bevriende moeders op middelbare leeftijd en hun drie vrijgezelle zonen van midden-30 is dit vooral een boek over relaties in de breedste zin des woords. Luchtig & eigentijds, met goed bekkende dialogen, eerder tragi-komisch dan hilarisch en soms met verrassend volwassen inzicht geschreven.

Doortekening
Want wat me vooral trof was de veel rijpere karakterschets van een aantal personages. (Toch een kwestie van grotere schrijf- en levenservaring?) Sutcliffe geeft met name één moeder en de zoon van één van haar vriendinnen gaandeweg het boek zo’n bagage en psychologische doortekening mee dat het af & toe ontroerend menselijk wordt.

Klein vlekje: het ietwat uit de lucht vallende ‘happy end’. Maar toch: opnemen in De Keuze van het Personeel wat mij betreft. Geen grote roman, maar een lekker leesbaar boek dat ook nog wat te zeggen heeft over universele zaken.

En waarom dat plaatje van ‘Madonna met kind’ hierboven? Omdat ik het toepasselijker en mooier vond dan de omslag. En ook een beetje een voorschot op het volgende boek dat aan de beurt is om gelezen te worden: ‘Het verhaal van God’ van Robert Winston. Ja, tis weer eens iets heel anders…

Flickr foto’s veiligstellen

Weet niet wie er onder mijn medebiebloggers -geënthousiasmeerd door 23 Dingen- echt aan de slag is gegaan met het maken van een eigen Flickr fotosite.

Op mijn Flickr-site staan inmiddels zo'n 400 foto’s en het leek mij wel eens zinnig te onderzoeken in hoeverre ik die collectie met een backup veilig kon stellen. En ja, dat kan op een hele simpele manier met een tooltje dat voorheen toepasselijk Flickr Backup heette.

Nu heet het Flickr Edit en eigenlijk is dat nog een betere naam, want je kunt er meer mee dan backuppen alleen. Je hebt bijvoorbeeld (ook beperkte) editing mogelijkheden, je kunt er foto’s mee uploaden naar Flickr en je foto’s op tags doorzoeken, want die worden net als de fototitels meegebackupt.

Aanvullend en erg handig tooltje dat het onderzoeken beslist waard is. Maar alleen als je een Flickr-site hebt natuurlijk. Het exe.bestand is hier direct te downloaden.

Ik dacht, ik geef het weer maar even door. Nee, geen dank.

Monet in de polder

Nog een foto ter illustratie van mijn vorige blogpostje. De kleuren van de bloemen waren die dag oogverblindend mooi, maar de lucht begon al te betrekken, waardoor het licht niet echt optimaal was.

Thuisgekomen moest ik helaas constateren dat bovenstaande detailfoto niet echt scherp was. Daarom van de nood een deugd gemaakt en in Photoshop de boel voorzien van een impressionistisch tintje. Soort Monet meets Jackson Pollock.

Komt in dit blog nog steeds niet goed tot zijn recht, want je moet dit eigenlijk knoertgroot op je scherm zien. Als ik een enorme woonkamer had zou ik dit trouwens wel in superformaat op één wand willen.

Nazomeren (2)

Een paar keer per jaar speel ik toerist in eigen regio en zwerf ik op mijn scheurijzer over ’s Heeren wegen, Zijn B-wegen om precies te zijn. Daarbij is het de sport zoveel mogelijk weggetjes te vinden die ik nog niet eerder met mijn brommertje heb betuft en zo weinig mogelijk autoverkeer tegen te komen.

Min of meer vaste traditie is ter afsluiting van het seizoen het maken van een tochtje langs de stoppelvelden. Een ritje dat me ook altijd een beetje melancholiek stemt, want door de pas gerooide akkers is het eind van de zomer akelig aanwezig en je beseft dat de herfst zich binnen afzienbare tijd gaat aandienen.

Gelukkig was het gisteren een broeierige nazomerdag en 50 kilometer zigzaggen over de weidse vlakten van Walcheren bleek een verfrissend alternatief voor plakkerig strandvertier. Toen ik als contrast met de kale velden bovendien op diverse plekken onverwachte kleurenpracht tegenkwam, was mijn dag helemaal goed. En daar kon zelfs de plotselinge nadering van een onweersfront geen afbreuk meer aan doen.

So thank you Lord! En nu ik U toch aan de lijn heb: kunt U volgend jaar gewoon weer eens een fatsoenlijke zomer regelen?

Nazomeren (1)

Met de zomer in ons hoofd trokken wij afgelopen zaterdagavond naar Middelburg voor een optreden van het negen man/vrouw sterke wereldcollectief Think of One in het kader van het Nazomerfestival.

Avontuur & experiment kan deze sympathieke Belgische groep niet ontzegd worden, want niet alleen mengen zij allerlei rockvormen met traditionele Marokkaanse muziek, ook worden sommige songs zowel in het Frans, Engels, Arabisch als in het Antwerps gezongen. Op z’n zachtst gezegd een intrigerende multi culti mix.

Blubbermix
Toch kwam het allemaal niet optimaal uit de verf. Zoals ik al bij eerdere optredens had moeten constateren, was de geluidsmix op het Abdijplein ook dit keer ondermaats. Een onevenwichtige brij waarin sommige instrumenten totaal weggedrukt werden, terwijl andere een veel te prominente plaats in het geluidsspectrum innamen. Bij zulke complexe muziek en een band van die grootte lijkt een goeie soundcheck toch een voor de hand liggende eerste vereiste.

Klapstoeltjes
Maar nog erger was de hoeveelheid bezoekers. Aan het begin van het concert telden we pak ‘m beet zo’n 175 mensen op het festivalterrein. Een massaal swingend feestje konden we dus wel schudden; zo’n kleine publieksbezetting op zo’n groot plein is natuurlijk killing voor de sfeer. Daar kon zelfs het last minute verwijderen van die vermaledijde klapstoeltjes vlak vóór het podium nix meer aan veranderen.

Desondanks hebben mevrouw Q & ik ons best vermaakt, maar jammer blijft het wel dat zo’n potentiële feestband zo’n droevig lot ondergaat.

Vanmorgen dus extra verbaasd toen de PZC-recensent het had over “een geslaagd openingsweekeneinde, met verheugende bezoekersaantallen” en “de zangeressen die het publiek moeiteloos meekregen”.
Wij waren toch wel op hetzelfde concert als die PZC-meneer? Ja, op je oude dag ga je overal aan twijfelen...

Maar één ding weet ik zeker: voorlopig niet meer naar het Nazomerfestival. We draaien thuis wel de cd en bouwen dan gewoon een privéfeestje.