In memoriam

Het is volbracht, 23 Dingen. Ter afsluiting dus Ding 24, want Q’s Bieb Blog stopt ermee.

Gedenkteken
“Ja maar wacht eens”, hoor ik mijn trouwe lezertjes mompelen: “wij hadden toch nog wat tegoed?”. Nou, ik was het beloofde aanschouwelijke voorzetje uit het blogpostje ´Netwerken na je dood´ niet vergeten hoor. Maar moest eerst tussen de bedrijven door nog een homepage maken die ook als ‘digitaal gedenkteken’ kon fungeren. En vooral ook op zoek naar eerdere blogs en andere dingen die ik daar dan onder kon begraven.

Ook ontstond gaandeweg het vertragende idee om –als ik mij dan toch echt wil laten kennen- mijn Flickr fotosite nog aan te vullen met foto’s uit mijn jeugd, van mijn ouders en andere mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in mijn leven. En/of nog spelen.

Het eindresultaat is een gefragmenteerde verzameling egodocumenten bijeengehouden onder de noemer Limited Productions. Het feit dat mijn oude weblogs met het verstrijken der jaren vergeven zijn van de dode links vind ik in dit verband wel toepasselijk symbolisch.

Remake, remodel - start again
Ik filosofeerde er in mijn eerste blogpostje al zijdelings over en nu is het uitgekomen: The Return of the Son of Q-Blog, de opvolger van dit Bieb Blog, staat inmiddels ook online.
Hoe lang leven dat weer zal hebben, zal de tijd uitwijzen. Wat er in komt ook. Mijn ervaring is dat een weblog op den duur zijn eigen vorm vindt. Dus kom eens langs en laat af & toe eens wat van jullie horen.

This is Q’s Bieb Blog signing off. Wij danken u voor uw aandacht. Update your favorites & RSS-feeds.

The End? (Dingen 22/23)

Deze Dingen (Bibliotheek 2.0 en evaluatie) ga ik denk ik maar combineren. Ben ik ook lekker snel klaar :-)

Hoe kritisch & licht afhoudend ik aanvankelijk stond tegenover het project 23 Dingen, toch moet ik zeggen dat ik verrast ben door bepaalde Dingen.

Verrast door mijn eigen herwonnen enthousiasme voor bloggen bijvoorbeeld, maar vooral ook door het onverwachte schrijftalent van een aantal collega’s die ik via hun blogs beter (en vaak van een heel andere kant) heb leren kennen.

Onverwachte Dingen
Verrast ook dat mensen van wie ik verwachtte dat zij dit project zouden omarmen, er juist een aversie bleken te hebben en grote moeite hadden dit dan in hun blog te becommentariëren en/of te beargumenteren. Aan de andere kant waren er ook collega’s waarvan ik nog vóór de start dacht ‘Die hebben hier absoluut nix mee’ en die bleken zich uitgerekend in rap tempo te ontwikkelen tot geestdriftige rasbloggers.

Toepasbaarheid
De paar trouwe lezertjes die mijn blog gevolgd hebben, konden eruit op maken dat ik voor een deel van de 23 Dingen niet echt warm loop en dat ik de praktische toepasbaarheid voor onze bibliotheek niet erg hoog inschat.
Natuurlijk moeten wij leren van nieuwe ontwikkelingen op ’t Net en proberen daar ons publiek mee te bedienen. Tenslotte is de consument met de Web 2.0 ontwikkelingen gewend geraakt aan makkelijke en intuïtief doorklikbare sites. Maar klakkeloos achter de zoveelste publieksfunhype aanlopen, da’s ook weer het andere uiterste.

Gezocht: enthousiaste webredacteuren
Leuk & aardig natuurlijk dat velen in hun commentaren diverse Dingen omarmen (de bieb op YouTube, op Hyves, op Flickr en ga zo maar door), maar tot op heden niemand gezien of gelezen die zich dan ook gelijk spontaan opgeeft als webredacteur. En dat lijkt me dus wel een randvoorwaarde voor de Bibliotheek van de Toekomst: een goed bezette, betrokken & (pro)actieve redactie.

Personal favorites
Ter afsluiting mijn meest bruikbare van de 23 Dingen:

Blogger (en dan vooral het verrassende gemak waarmee je tegenwoordig een weblog online kunt gooien)
Flickr (snel & gemakkelijk een aardige presentatie/photostream op Internet zetten, bedieningsgemak in mogelijkheden zijn een waar genoegen).
Netvibes in combinatie met RSS (was nooit zo’n RSS-fan, maar een Netvibes pagina met daarop je belangrijkste news feeds vind ik nu wel erg handig. Minpuntje de wisselende stabiliteit van Netvibes)
YouTube (tot voor kort ook niet zo YouTuberig, maar toch tussen de pulp ook toch af & toe wel leuke Dingen ontdekt. Het embedden van een filmpje in een blog is een piece of cake en soms leuk ter illustratie).

(wordt binnenkort nog vervolgd met Ding 24)

Ding 21: Aquabrowser

De online bibliotheekcatalogi publieksvriendelijker ontsluiten vind ik een loffelijk streven. Daar kan inderdaad nog wel een verbeterslagje worden gemaakt. Maar is de Aquabrowser de ultieme oplossing?

De Aquabrowser Library, kortweg ABL, is inmiddels in tal van bibliotheken in gebruik. Ook de Bibliotheek Vlissingen beschikt al een tijdje over een testversie. Maar wat is het nu precies en hoe werkt ‘t?

Dynamische woordenwolk
De ABL is een afwijkend soort zoekmachine gebaseerd op het principe van associatief zoeken. De zoekresultaten -die getapt kunnen worden uit een veelheid aan gekoppelde databases- presenteren zich in een zogenaamde ‘woordenwolk’. Dit veld bestaat uit de centrale zoekterm, met eromheen verschillende door het programma ontdekte associaties (verwante zoektermen, spellingssuggesties of synoniemen).
Doordat het programma de gebruiker alternatieven aanbiedt, wordt het zoeken vergemakkelijkt en wordt de gebruiker pro-actief op andere mogelijkheden geattendeerd. Dit alles onder het motto ‘Search, Discover, Refine’.

Publieksgerichte finetuning
Tot zover de theorie. Nu de praktijk. We doen even een testje op Bibliotheek.nl en tikken daar 'Beatles' in, op zoek naar CD’s en DVD’s. Die zijn wel te vinden, maar zitten verstopt onder Bronnen > Muziekweb. En dat moet je dan maar net weten.
Wat dat betreft is de testversie van de Zeeuwse Bibliotheek veel meer gericht en afgesteld op het reguliere publiek. Daaruit blijkt bij invoer van de zelfde zoekterm in één oogopslag dat er 20 CD’s en 18 DVD’s beschikbaar zijn.
De werkbaarheid en het succes van de ABL hangt dus vooral erg af van de finetuning die ‘aan de achterkant van het systeem’ door de bibliotheek zelf moet plaatsvinden: wat & hoe presenteren we als zoekresultaten aan ons publiek? Want met een overdaad aan informatie schiet je mijns inziens ook weer je doel voorbij.

Simpel & helder
Ik blijf de Muziekweb catalogus van de Centrale Diskotheek Rotterdam toch nog steeds een schoolvoorbeeld van simpel- en helderheid vinden. Een basic presentatie zonder frutsels, snel doorzoekbaar, te sorteren op materiaalsoort (DVD, CD of LP) en ook nog voorzien van tips die je op ideeën en muzikale kruisverbanden brengen.
Jammer bij het grote publiek zo weinig bekend is dat vrijwel alles uit die muzikale schatkamer ook gewoon te leen is via de eigen bibliotheek. Maar dit terzijde.

Tot slot als bonus een leuke Aquabrowser woordenwolk presentatie op film- en muzieksite Live Plasma.

Uitkijken!

Het was al niet ongebruikelijk in het dating circuit: iemand googelen om vooraf te checken wat voor vlees je mogelijk in de kuip hebt. Of krijgt.

Blijkens een bericht op Nu.nl trekt 1 op de 5 werkgevers in Amerika hun sollicitanten na op social network sites. Het onderzoek meldt verder dat 1/3 van hen wel eens een potentiële werknemer heeft afgewezen naar aanleiding van informatie op internet.

Dus wil je ooit enige kans maken op een andere baan, hou er dan nu alvast rekening mee wat je in je schrijfsels online gooit.

Ga zelf met terugwerkende kracht zoeken of ik niet ergens ooit gemeld heb dat ik ‘gek word van mijn werk’. Maak ik dan natuurlijk ‘gek ben op mijn werk’ van ;-)

Fillumpies

De afgelopen week stond mijn uitgaanspatroon in het teken van Film by the Sea, maar minder nadrukkelijk dan voorgaande jaren. Vond het aanbod van dit 10e jubileum toch wat magertjes afsteken tegen eerdere edities. En van de Publieks Top 25 had ik al ca. 20 films gezien.

Desondanks vijf aardige, mooie, bijzondere films gezien waarvan ik eerder besproken ‘Burn After Reading’ de allerleukste vond.

Verpletterend filmdebuut
De allermooiste van de vijf was zonder twijfel het regiedebuut van Philippe Claudel: ‘Il y a longtemps que je t’aime’. Een klein, ingetogen drama over groot psychisch leed, zonder dat er vals sentiment aan te pas komt. Mooie recensies uit respectievelijk NRC en Filmkrant zijn hier en hier te vinden.
Vond met name hoofdrolspeelster Kristin Scott Thomas verpletterend, maar ook de totale sfeer van de film is prachtig en zeer des Claudels.
Wat mij betreft moet diens laatste meesterwerk ‘Het verslag van Brodeck’ nu ook snel verfilmd worden.

Gedurfde oorlogsanimatie
Bijzonderste film: ‘Waltz with Bashir’ (trailer hiero, recensie daaro) Mooi gestileerde animatie van de Israëlische regisseur Ari Folman over een gruwelijk onderwerp: de slachting in een Palestijns vluchtelingenkamp in 1982 ten tijde van de Libanon crisis. Aanklacht, reconstructie en persoonlijke biecht tegelijk.
Een af & toe hallucinant getekende documentaire, soort Apocalyps Now in Beirut. Gedurfd & indrukwekkend met aan het eind een verschrikkelijke shocker wanneer animatie overgaat in authentiek beeldmateriaal.

Complex multi-culti drama
Ook fraai: ‘Ae Fond Kiss’ van sociaal drama specialist Ken Loach. In essentie een romantische multi-culti film, met Pakistaanse jongen en Iers-katholiek meisje als hedendaagse Romeo & Juliette.
Loach verfilmt hun onmogelijke liefde echter als een aangrijpend en complex drama waarbij alle kanten van de culturele en raciale verschillen uiterst menselijk belicht worden. Ieder personage wordt met waardigheid neergezet, zonder een makkelijke ‘schuldige’ aan te wijzen.
Slechts één minpuntje bij een verder vlekkeloze film: het happy end dat toch vrij abrupt uit de lucht komt vallen.

Ouwerwets leuk & spannend
Geen grote film, maar toch beslist bezienswaardig was 'The Bank Job’, een thrillerachtig verslag van een beroemde bankoverval in Londen anno 1971. Officieel nooit opgelost, buit van 3 miljoen pond nooit teruggevonden, net zo min als rest van de inhoud die zich in de kluisjes bevond.
De premisse van de film is dat de Engelse geheime dienst achter de overval zat, omdat de kluisjes ook compromitterend materiaal over het koningshuis zouden bevatten.
Vlot en verder zonder poespas verteld met een sympathieke cast. Vooral leuk door het zeventiger jaren sfeertje en de zeer Engelse toonzetting. Als Hollywood dit gegeven verfilmd had, was het de helft minder leuk geweest.

Muzikale wereldreis

Ten vervolge op mijn vorige postje: een muziektip die de laatste tijd veelvuldig weerklinkt in Huize Q en –effe gecheckt- ook via LastFM te beluisteren valt: ‘The Golden Hour’ van Firewater.

Kreeg ‘m zelf weer getipt via vriend Chris (uit eerder genoemd netwerkje) die programmeur is van De Roepaen, een verbouwd klooster in Milsbeek. Heeft de groep zelf op 12 oktober in huis en daar ga ik beslist naar toe, want Firewater is een bijzonder bandje dat helaas nog te weinig bekendheid geniet.

Sabbatical met laptop
‘The Golden Hour’ is een cd met een verhaal. Picture this: depressieve zanger van een band vertrekt –teleurgesteld in de liefde én in de politiek van George Dobbeljoe- in 2005 vanuit hometown New York op een drie jaar durende sabbatical annex wereldreis door het Midden-Oosten, India/Pakistan en Zuidoost-Azië. In zijn rugzak: een laptop + microfoon.

De zanger in kwestie, Tod A, deed niet alleen via een weblog verslag van zijn omzwervingen & ontberingen, maar schreef er on the road ook de nodige liedjes over. Hij speelde bovendien overal op zijn reis met locale musici en legde dat weer vast op de laptop.

Exotica
Eenmaal thuis nam hij de songs op met de rest van de band en mengde daarin de exotische samples die hij in verre landen had opgenomen. Het eindresultaat? Een briljant soort Calexico met wereldmuziekinvloeden, tekstueel soms melancholiek, maar muzikaal juist vaak verrassend vrolijk en swingend.

Het komt zelden voor dat ik een cd integraal draai, maar dit is een goede uitzondering, want sterk, gevarieerd en consistent van begin tot end.

Doe jezelf een plezier en ga ook eens op muzikale ontdekkingsreis.

Ding 20: Online muziek in een sociaal netwerk

LastFM had ik al eens een keertje onderzocht om te kijken hoe dat precies werkt. Leuke site hoor, kan me goed voorstellen dat wie op zoek is naar nieuwe muziek hier mee weg loopt. Maar het is niet direct mijn Ding, omdat ik al jaren naar volle tevredenheid op andere manieren aan mijn muziekjes kom.

Download aanvalletjes
Allerereerst heb ik nog steeds regelmatig last van download aanvalletjes en vind ik het vaak een sport om via Soulseek cd’s binnen te halen voordat ze überhaupt al officieel verschenen zijn.
Of ik lees een aardige recensie op het door mij frequent geraadpleegde KindaMuzik, in muziekkrant OOR of via de nieuwsbrief van mijn favoriete platenketen Plato. Waarna ik zelf op ’t Net op zoek ga om die muziek te beluisteren en/of te pakken te krijgen.

Netwerken
Daarnaast maak ik onderdeel uit van een hardnekkig sociaal netwerkje van vrienden & collega’s die mij in real life voorzien van cd’s die zij recent aan hun collectie hebben toegevoegd. En als ik het echt niet (of niet snel genoeg naar mijn zin) kan vinden is er altijd nog de onvolprezen catalogus en online leenservice van de Muziekbibliotheek Rotterdam.

Volcontinubedrijf
Het gevolg van het bovenstaande is dat er in Huize Q altijd diverse stapeltjes cd’s rondslingeren ter (her)beluistering, dat de map NewMP3 op mijn thuiscomputer volzit met songs die nog gelabeld & gebrand moeten worden, terwijl ondertussen via de glasvezelkabel de volgende kandidaten weer al binnenstromen. En dan moet ik ook nog met regelmaat mijn favoriete nieuwelingen op mijn IPodje zetten.

Ik heb er een dagtaak aan… Dus nóg meer muziek via Ding 20? Asjeblieft niet!

Wel vind ik het af & toe handig om LastFM als voorselectiemiddel te gebruiken: even snel muziek beluisteren om te beslissen of het de moeite van het downloaden wel waard is.

Hyven voor bedrijven

Mijn vorige blogpostje over sociaal netwerken ging vooral over particulier gebruik. Maar is Hyves ook inzetbaar voor bedrijven, bijvoorbeeld voor onze bibliotheek?

Tuurlijk wel. En dat gebeurt ook al op ruime schaal. Vele instellingen presenteren zich al op Hyves. De vraag is alleen: wat voegt het toe ten opzichte van de reguliere websites waarover die instellingen ook al beschikken?

Even een klein rondje gedaan bij wat aanpalende instanties.

Maar waar zijn de extra’s?
Film by the Sea heeft een prima website, presenteert zich daarnaast tijdens het festival met weblogs, fotoalbums en filmpjes via de PZC, maar zit óók op Hyves.
Afgezien van een enthousiast introtekstje en wat willekeurige plaatjes (veel filmaffiches, meer dan de helft van de vorige editie) en drie trailers, valt er niet veel extra’s te beleven. De agenda is leeg, er is één polletje (Wat voor soort film wil jij zien tijdens FbtS 2008?) met 10 reacties. Als je op de knop Blogs klikt, krijg je per jaar een integraal PZC-artikel. Maar geen weblogs van medewerkers of vrijwillers.
Gelukkig wel een (voor Hyves) redelijk rustige lay-out.

In beweging
Dat laatste kun je bepaald niet zeggen van Vlissingen in Beweging, sinds kort ook op Hyves te vinden.
Vier sportgerelateerde YouTube filmpjes, twee polletjes met in totaal zeven stemmen. Geen blogs, maar wel een up to date agenda.
Kan me goed voorstellen dat ViB voor een Hyves-supplement heeft gekozen, want hun doelgroep komt natuurlijk niet dagelijks op Vlissingen.nl en zo zul je jongeren eerder bereiken. Jammer alleen dat het er zo knullig uitziet; inderdaad met veel beweging. Bewuste keus t.b.v. de doelgroep?

Piek Hyves
Als laatste van dit kleine marktonderzoek: muziekpodium De Piek. Ziet er strak uit, veel foto’s van Piekevenementen en de nodige Piekgerelateerde filmpjes. Agenda is (matig) gevuld, laatste bericht dateert van dikke maand geleden, vijf polletjes, weinig reacties. Wel een blog met wat vulling. Zou leuk zijn wanneer meerdere Piekmedewerkers gaan bloggen en vanuit hun eigen ervaringswereld het werken in De Piek belichten.
Voegt - afgezien van weblog + filmpjes- weinig toe aan wat de ‘officiële’ Pieksite al te bieden heeft.

Tot slot blijf ik herhalen: waarom zitten bedrijven ook niet op MySpace, Facebook e.d.? Er zijn nog zoveel andere varianten en Hyves alleen is natuurlijk niet zaligmakend. Nog 'vetter cool' is het als we een virtuele bieb maken op Second Life.

Onderhoud & update
En de daarop aansluitende vraag (die ik ook eerder stelde): als je je dan via tig Internetuitingen manifesteert, wie gaat dat dan allemaal onderhouden en goed updaten? Op veel websites zie je al dat het actueel, interessant en lezenswaardig houden problemen oplevert.

Dat laatste lijkt me alleen haalbaar met een gemotiveerde en goed bezette webredactie in plaats van het liefdewerk van een aantal vrijwillers. Instanties die zo nodig op Hyves gaan, moeten zich natuurlijk wel realiseren dat ook dit een publicitaire uiting is waardoor hun imago deels bepaald wordt.

A Major Clusterfuck

‘Burn After Reading’, de nieuwste film van de Coen-broertjes die afgelopen weekend in Vlissingen zijn Nederlandse (voor)première beleefde, werd door Film by the Sea aangekondigd als een ‘tussendoortje’ voor het duo. Die kwalificatie doet de film geen recht.

Hun ‘Intolerable Cruelty’ en ‘The Ladykillers’ waren wél –overigens nog steeds zeer genietbare- tussendoortjes. Afgezet tegen hun daaropvolgende Oscarsucces, de grimmige thriller ‘No Country For Old Men’, is ‘Burn After Reading’ inderdaad luchtig vermaak, maar dan wel een zwarte komedie zoals alleen de Coentjes die kunnen maken.

Spelplezier
Met veel vaart, absurde humor, kleine details, idiote dialogen & oneliners en vooral een sterrencast (Malkovich, Clooney, Pitt, McDormand) waar het spelplezier vanaf knettert. Grote namen die hun eigen imago met veel genoegen op z’n kop zetten. Brad Pitt bijvoorbeeld als sportschool instructeur annex Lulletje Rozewater of George Clooney als dwangmatige vrouwenversierder die zijn echtgenote belt als de situatie hem totaal boven het hoofd groeit (“Mannie mist je zo!”).

Memoires van een CIA-agent
Hoewel het verhaal behoorlijk eenvoudig is, valt de plot niet kort na te vertellen. Een CIA-agent (Malkovich) wordt ontslagen vanwege een drankprobleem. Hij besluit zijn werkloosheid te gebruiken om zijn memoires te schrijven.
Zijn vrouw, een koele bitch die een verhouding heeft met overheidsambtenaar Clooney, grijpt de situatie aan om er eindelijk een echtscheiding doorheen te drukken. Op aanraden van haar advocaat zet zij alvast alle financiële administratie van haar man op een CD. En die belandt door stom toeval op straat, inclusief de ruwe versie van de memoires.

Rollercoaster
Pitt en zijn sportschoolcollega (glansrol van Francis McDormand, die ontevreden is met haar lichaam en het viervoudig wil laten verbouwen) krijgen de CD in handen, ruiken geld en proberen de CIA-agent af te persen. En dat is nog maar het begin van een rollercoaster van gebeurtenissen waarin de hoofdpersonages geen weet hebben van wat hun tegenspelers precies doen. Sterker nog: ze hebben vaak geen flauw idee wie hun tegenspelers zijn. Het resultaat: een verhaal waarin (bijna) iedereen elkaar bedriegt, het merendeel maar wat aanmoddert en waarbij zelfs vrij onverwacht doden vallen.

Aan het eind snapt zelfs het hoofd van de CIA niet meer wat er nou allemaal precies gebeurd is. “What a clusterfuck”, mompelt hij ongelovig over zoveel onbegrijpelijke menselijke waanzin. En dat vat de film prima samen. Maar dan wel een hilarische clusterfuck die hoog eindigt in mijn lijstje met favoriete Coen-films.

Bieb Blog Primeur
Heb volgens mij hiermee trouwens de eerste Nederlandse (mini)recensie van de film geschreven, want geen letter erover gelezen in onze onvolprezen regionale krant, de PZC. Gemiste kans!

Sociale netwerken (2)

“Zit jij nog niet op Hyves?” hoor ik mensen nogal eens verbaasd vragen. Nee, en ik heb ook geen Hyves-plannen. Laat iedereen vooral lekker zijn of haar digitale Ding doen, but count me out please!

Waarom ik zo’n aversie tegen Hyves heb? Vooral omdat ik rond me heen vrienden en andere bekenden de meest wanstaltige dingen in elkaar zie fröbelen die vaak niet meer zijn dan een foeilelijk virtueel visitekaartje of een moderne variant op het poëzie-album van vroeger.

Hyves lijkt vooral een soort wedstrijd om zoveel mogelijk digitale vrienden te verzamelen. “Ik heb al 127 vrienden!”. Nou, dan kun je een lekker groot feest geven, denk ik dan.

Merkgeilheid
Op het tiental Hyves sites dat ik gecheckt heb, zag ik bovendien ook niemand die er een toegevoegde waarde aan geeft door bijvoorbeeld een blog bij te houden. Teveel moeite zeker (‘te eng’ hoor ik ook nog al eens) om echt iets persoonlijks mee te delen? Nee, dan maar je profiel volproppen met hippe merknamen in een poging tot een eigen Internet identiteit.

Neo-psychedelica?
Aanvullend vraagje: krijgt men die verschrikkelijke vormgeving er trouwens standaard bijgeleverd of is de gemiddelde Hyver kleurenblind? Natuurlijk zullen er uitzonderingen zijn, maar over het algemeen stuit ik op blaartrekkende achtergronden, knetterende kleuren en oogzenuwteisterende lettertypes, die zelfs iemand met een psychedelische jeugdachtergrond te ver gaan.

Rookworsten
Doet me denken aan de 90-er jaren toen iedere middenstander opeens met zijn tijd moest meegaan en zich op een website ging etaleren, want collega’s en concurrenten hadden tenslotte ook al zo’n ding. Het resulteerde in verschrikkelijk ogende sites van de slager of de groenteboer (vaak gefabriceerd door een slim neefje dat iets met computers kon) waarop niet meer substantiële info te vinden was dan dat de rookworsten in de aanbieding waren of dat de asperges er weer waren.

The horror, the horror!
Nu, zo’n 10 jaar later, zie ik tot mijn verbijstering heel wat bekenden en nog veel meer onbekenden vergelijkbare verschrikkingen op het dichtslibbende Internet keilen. Dat een prepuberende basisscholier het een kick vindt om zoiets snel online te zetten, daar kan ik me alles bij voorstellen. Maar ik heb het hier toch over de rijpere volwassene, ahem.

Ja, Web 2.0 heeft zo ook zijn schaduwkanten :-)

(Wordt vervolgd)

Kijktip Update

In een eerder postje tipte ik de cabaretsolo ‘Spek’ van Ronald Goedemondt. Toen was de DVD met integrale registratie nog in bestelling en die is inmiddels binnen & bekeken.

Opnieuw tranen
Lag ik vorige keer al in een deuk over dit verrassende talent met een heel eigen absurde logica, bij het zien van de DVD (leenbaar bij de betere bibliotheek en thans ook bij mij) liepen opnieuw de tranen over mijn wangen.
Maar vooral bleek–zoals wel vaker het geval is bij tv-uitzendingen- hoe rücksichtlos er gesneden was in het programma. De DVD duurt dik 30 minuten langer en biedt nóg meer grappen, maar komt vooral de dramatische opbouw en samenhang zeer ten goede.

Ook de DVD-extra, ‘The making of Spek’ (een kijkje in de keuken en achter de schermen) was zeer genietbaar en bewerkstelligde voor het eerst sinds jaren enorme heimwee naar mijn vorige loopbaan in de schouwburg.

In de gaten houden dit uit het uit het standup circuit afkomstige theaterdier, dat met zijn natuurlijke schwung & timing nu al de zeldzame klasse van Teeuwen benadert.

Netwerken na je dood

Er waren al digitale begraafplaatsen, digitale grafzerken en ook de grote massa weet bij het verscheiden van BN-ers de weg te vinden naar de online condoleanceregisters. Kortom, de dood is springlevend op ’t Net.

Tribute pagina
Sinds kort is er ook een community website waar mensen een eerbetoon voor een overleden vriend of familielid kunnen inrichten. "Als je over een paar jaren geen 'tribute'-pagina krijgt bij je overlijden, heb je geen vrienden," aldus een van de oprichters die deze maand ook een Nederlandse site lanceert.

Geheel volgens de Web 2.0 methode zet je in een handomdraai gratis een digitaal gedenkteken online met fijne pastelkleurtjes en kekke prefab bannertjes. Wil je meer (achtergrondmuziek, slideshows of gastenboek), dan moet je natuurlijk dokken, want bovenal is de dood ook een commercieel product.

Cadeautip
Lijkt me een fijn plan om iemand al bij leven zoiets te geven, zodat hij/zij er ook nog van kan genieten. En zelf al kan zien wat de vrienden- en familiekring zoal over hem/haar te melden heeft. Anders wordt het toch een beetje Hyves in het hiernamaals. Dus verras tante Jo eens!

Maar het kan nog veel makkelijker én goedkoper. Maak zelf een homepage, koppel daar al je virtuele uitingen aan, et voilà, iedereen kan je beter leren kennen voordat het te laat is.
Leg vervolgens wel testamentair vast dat er mensen zijn die tijdens jouw permanente afwezigheid de boel online houden. Want niets is zo vervelend als dooie links.

Q’s Bieb Blog zal binnenkort zelf ter illustratie een aanschouwelijk voorzetje maken.

Ding 19: Sociale netwerken (1)

Netwerken in virtuele vorm kan op enorm veel verschillende manieren: Hyves, Flickr, Facebook, Blogger, om slechts een topje van de ijsberg te noemen.

Wie dagelijks echt actief bezig is met meerdere digitale toepassingen komt nauwelijks meer toe aan een sociaal leven in real life, lijkt mij.

Introducing: Twitter
Om het voor de Moderne Mensch Met Mobieltje allemaal nóg leuker, nóg sneller en nóg makkelijker te maken is er o.a. Twitter, een combi van instant messaging en webloggen, die vorig jaar kwam overwaaien uit de VS.
Twitteraars sturen versturen tekstjes van max. 140 karakters (zogenaamde ‘tweets’) via bijv. SMS, e-mail of via de Twitter-site naar hun eigen gebruikerspagina én naar medetwitteraars die zich daarop geabonneerd hebben.

Martijn koopt een hoeslaken
Zo kun je continu op de hoogte blijven van wat andere twittergekken dagelijks meemaken. Laten we eens een willekeurig praktijkvoorbeeld bekijken: Martijn uit Utrecht. Blijkens zijn tweets ging hij ‘naar IKEA voor een nieuw hoeslaken’, meldde hij vanaf het NS-station Keulen dat het ‘tijd voor koffie’ was en ging hij op verjaardag: ‘Opa wordt 92, en dat gaan we vieren’. Met recht Breaking News…

U merkt het lieve lezers, ik loop nou niet bepaald warm voor Twitter. En ik ben gelukkig de enige niet. Google maar eens ‘twitter onzin’ of ‘twitter flauwekul’ en je belandt in heftige polemieken.

Natuurlijk zijn er nog heel veel meer mogelijkheden om met je mobiele telefoon sociaal te netwerken. Kijk maar eens hier.

Crypto Kaleidoscoop

Hoewel ie natuurlijk ook van ’t Net te plukken is, toch maar gekocht vanwege de aardige DVD-verpakking met informatief boekje: ‘I’m not there’, de kaleidoscopische bio-pic over Bob Dylan.

Ik zag ‘m eerder tijdens een Film by the Sea preview. Zat toen naast een vriendin die aan het eind verzuchtte ‘What the f*ck was that?’ (of woorden van gelijke strekking). Zij zal de enige niet geweest zijn, want regisseur Todd Haynes toont zich bepaald geen crowd pleaser met dit associatieve zoekplaatje.

Gefragmenteerd icoon
Wie denkt een film over het leven van Dylan te krijgen voorgeschoteld, komt inderdaad nogal bedrogen uit. De naam Dylan komt trouwens in de hele film niet voor; het ongrijpbare rock icoon wordt opgesplitst in wisselende personages (de dichter, de profeet, de outlaw, de poseur, de acteur, de muzikant), gespeeld door zes acteurs waaronder een 11-jarig zwart jochie en een vrouw. Hallo, bent u daar nog?

Stijlcitaten
De vrouw in kwestie is Cate Blanchett die voor haar rol als dopy rockprofeet terecht een Oscar won. Alleen om Blanchett’s creatie loont het al de moeite om dit postmoderne eerbetoon te gaan bekijken.
De film zit bovendien stampensvol inside jokes, film- en popcitaten, tijdsbeelden uit de sixties en natuurlijk ook uitstekende songs, die uitnodigen tot meermaals herkijken en –luisteren.

Cryptogram
Enige kennis van Dylan in de periode begin ’60 tot midden ’70 lijkt me zeker een vereiste, want Haynes heeft -volgens mij met sardonisch genoegen- een filmisch cryptogram gecreëerd dat deels ook nog eens non-lineair verloopt. Maar tja, Bawb zelf heeft het zijn publiek ook nooit echt makkelijk gemaakt.

O ja, check ook de meer dan aardige dubbel CD-soundtrack.

Applaus voor mezelf

Realiseerde me opeens dat mijn vorige postje mijn 50e was. Heuglijk feit dat ik dan maar met terugwerkende kracht memoreer. Niet gek voor een weblog dat geacht wordt over maar 23 Dingen te gaan, toch?

Overwoog nog even ter gelegenheid hiervan iedereen die mij in een reactie feliciteert op taart te tracteren, maar dan blijf ik vrees ik met heel wat taartpunten zitten. Bovendien is het momentum al weer voorbij, want dit is tenslotte postje 51. Misschien bij het 100e postje?

Moeders & zonen

In mijn blogpostje van een paar weken terug tipte ik het boek ‘Ben je ervaren?’ van William Sutcliffe. De afgelopen week las ik zijn nieuwste: ‘Als jij maar gelukkig bent’.

Er zitten inmiddels elf jaar en twee andere uitgaven tussen de bovengenoemde titels. Sutcliffe, die in 1997 doorbrak met zijn hilarische ‘Are you experienced?’, loopt inmiddels richting 40 en dat is te merken. In positieve zin, dat wel.

Tragi-komisch
Meer dan een boek over drie bevriende moeders op middelbare leeftijd en hun drie vrijgezelle zonen van midden-30 is dit vooral een boek over relaties in de breedste zin des woords. Luchtig & eigentijds, met goed bekkende dialogen, eerder tragi-komisch dan hilarisch en soms met verrassend volwassen inzicht geschreven.

Doortekening
Want wat me vooral trof was de veel rijpere karakterschets van een aantal personages. (Toch een kwestie van grotere schrijf- en levenservaring?) Sutcliffe geeft met name één moeder en de zoon van één van haar vriendinnen gaandeweg het boek zo’n bagage en psychologische doortekening mee dat het af & toe ontroerend menselijk wordt.

Klein vlekje: het ietwat uit de lucht vallende ‘happy end’. Maar toch: opnemen in De Keuze van het Personeel wat mij betreft. Geen grote roman, maar een lekker leesbaar boek dat ook nog wat te zeggen heeft over universele zaken.

En waarom dat plaatje van ‘Madonna met kind’ hierboven? Omdat ik het toepasselijker en mooier vond dan de omslag. En ook een beetje een voorschot op het volgende boek dat aan de beurt is om gelezen te worden: ‘Het verhaal van God’ van Robert Winston. Ja, tis weer eens iets heel anders…

Flickr foto’s veiligstellen

Weet niet wie er onder mijn medebiebloggers -geënthousiasmeerd door 23 Dingen- echt aan de slag is gegaan met het maken van een eigen Flickr fotosite.

Op mijn Flickr-site staan inmiddels zo'n 400 foto’s en het leek mij wel eens zinnig te onderzoeken in hoeverre ik die collectie met een backup veilig kon stellen. En ja, dat kan op een hele simpele manier met een tooltje dat voorheen toepasselijk Flickr Backup heette.

Nu heet het Flickr Edit en eigenlijk is dat nog een betere naam, want je kunt er meer mee dan backuppen alleen. Je hebt bijvoorbeeld (ook beperkte) editing mogelijkheden, je kunt er foto’s mee uploaden naar Flickr en je foto’s op tags doorzoeken, want die worden net als de fototitels meegebackupt.

Aanvullend en erg handig tooltje dat het onderzoeken beslist waard is. Maar alleen als je een Flickr-site hebt natuurlijk. Het exe.bestand is hier direct te downloaden.

Ik dacht, ik geef het weer maar even door. Nee, geen dank.

Monet in de polder

Nog een foto ter illustratie van mijn vorige blogpostje. De kleuren van de bloemen waren die dag oogverblindend mooi, maar de lucht begon al te betrekken, waardoor het licht niet echt optimaal was.

Thuisgekomen moest ik helaas constateren dat bovenstaande detailfoto niet echt scherp was. Daarom van de nood een deugd gemaakt en in Photoshop de boel voorzien van een impressionistisch tintje. Soort Monet meets Jackson Pollock.

Komt in dit blog nog steeds niet goed tot zijn recht, want je moet dit eigenlijk knoertgroot op je scherm zien. Als ik een enorme woonkamer had zou ik dit trouwens wel in superformaat op één wand willen.

Nazomeren (2)

Een paar keer per jaar speel ik toerist in eigen regio en zwerf ik op mijn scheurijzer over ’s Heeren wegen, Zijn B-wegen om precies te zijn. Daarbij is het de sport zoveel mogelijk weggetjes te vinden die ik nog niet eerder met mijn brommertje heb betuft en zo weinig mogelijk autoverkeer tegen te komen.

Min of meer vaste traditie is ter afsluiting van het seizoen het maken van een tochtje langs de stoppelvelden. Een ritje dat me ook altijd een beetje melancholiek stemt, want door de pas gerooide akkers is het eind van de zomer akelig aanwezig en je beseft dat de herfst zich binnen afzienbare tijd gaat aandienen.

Gelukkig was het gisteren een broeierige nazomerdag en 50 kilometer zigzaggen over de weidse vlakten van Walcheren bleek een verfrissend alternatief voor plakkerig strandvertier. Toen ik als contrast met de kale velden bovendien op diverse plekken onverwachte kleurenpracht tegenkwam, was mijn dag helemaal goed. En daar kon zelfs de plotselinge nadering van een onweersfront geen afbreuk meer aan doen.

So thank you Lord! En nu ik U toch aan de lijn heb: kunt U volgend jaar gewoon weer eens een fatsoenlijke zomer regelen?

Nazomeren (1)

Met de zomer in ons hoofd trokken wij afgelopen zaterdagavond naar Middelburg voor een optreden van het negen man/vrouw sterke wereldcollectief Think of One in het kader van het Nazomerfestival.

Avontuur & experiment kan deze sympathieke Belgische groep niet ontzegd worden, want niet alleen mengen zij allerlei rockvormen met traditionele Marokkaanse muziek, ook worden sommige songs zowel in het Frans, Engels, Arabisch als in het Antwerps gezongen. Op z’n zachtst gezegd een intrigerende multi culti mix.

Blubbermix
Toch kwam het allemaal niet optimaal uit de verf. Zoals ik al bij eerdere optredens had moeten constateren, was de geluidsmix op het Abdijplein ook dit keer ondermaats. Een onevenwichtige brij waarin sommige instrumenten totaal weggedrukt werden, terwijl andere een veel te prominente plaats in het geluidsspectrum innamen. Bij zulke complexe muziek en een band van die grootte lijkt een goeie soundcheck toch een voor de hand liggende eerste vereiste.

Klapstoeltjes
Maar nog erger was de hoeveelheid bezoekers. Aan het begin van het concert telden we pak ‘m beet zo’n 175 mensen op het festivalterrein. Een massaal swingend feestje konden we dus wel schudden; zo’n kleine publieksbezetting op zo’n groot plein is natuurlijk killing voor de sfeer. Daar kon zelfs het last minute verwijderen van die vermaledijde klapstoeltjes vlak vóór het podium nix meer aan veranderen.

Desondanks hebben mevrouw Q & ik ons best vermaakt, maar jammer blijft het wel dat zo’n potentiële feestband zo’n droevig lot ondergaat.

Vanmorgen dus extra verbaasd toen de PZC-recensent het had over “een geslaagd openingsweekeneinde, met verheugende bezoekersaantallen” en “de zangeressen die het publiek moeiteloos meekregen”.
Wij waren toch wel op hetzelfde concert als die PZC-meneer? Ja, op je oude dag ga je overal aan twijfelen...

Maar één ding weet ik zeker: voorlopig niet meer naar het Nazomerfestival. We draaien thuis wel de cd en bouwen dan gewoon een privéfeestje.

Pas op voor tikfouten!

Nieuw woord ontdekt voor iets wat al een tijd bestaat. Officieel heet het ‘typosquatting’, maar er is nu ook een Nederlands woord voor: tikfoutdomeinen, terwijl men in België hiervoor de term ‘typopiraterij’ hanteert.

In alle gevallen gaat het om bewust verkeerd gespelde URL’s van populaire sites die zijn opgekocht om een slaatje te slaan uit de toevallige aandacht van ‘verkeerd verbonden’ bezoekers.

Idiote namen
Zeker met de nieuwe Web 2.0 trend om sites te voorzien van idiote namen (ik noem even Flickr en Del.ico.us als voorbeeld) ligt een tikfout levensgroot op de loer. Tik www.flickr.com maar eens bewust fout –flicker, fliker of flicr- en je ziet wat er gebeurt: je belandt op een site die er nix mee te maken heeft of die er qua dienstverlening in het gunstigste geval enigszins op lijkt.

Zoals gezegd, dergelijke praktijken bestaan al een tijdje, maar echt kwalijk wordt het als men blijkens dit bericht op Nu.nl kinderen naar kwalijke sites wil lokken.

Oppas oma’s
Proef op de som leert dat de in het berichtje genoemde voorbeeld van Sesamstaat nog behoorlijk onschuldig is (geen blote Pino’s te bekennen), de link naar Nikkelodeon werkt zelfs niet en ook via Jeugjournaal kom je -afgezien van wat dating links- nog niet direct in Sodom & Gomorra terecht. Maar bij Bob the Biulder staat wel een rubriek Older Women, en dat zijn beslist geen oppas oma’s.

Tja, it’s a funny & sick world, en Internet is daar een uitvergrote afspiegeling van.

Bibloitheek Vlissinge
Trouwens, nader onderzoek wijst uit dat ook de URL’s www.vlisingen.nl en www.vlissinge.nl inmiddels bezet zijn.
Het bewust fout tikken van onze eigen bibliotheek-URL levert gelukkig nog geen rare resultaten op. Maar laat ik geen mensen op ideeën brengen. Voordat je het weet, worden www.biblotheekvlissingen.nl of www.bibloitheekvlissinge.nl achter onze rug om gekaapt door Bol.com of Boeken Plaza.

Weekendverrassing

Als groot cabaretliefhebber de laatste jaren nogal teleurgesteld wat zich zoal als jong bloed in die sector aandient. Te vaak verschijnen nieuwe solisten of groepjes al gelijk met hun eerste programma op tv, want cabaret doet het gegarandeerd goed in de kijkcijfers. Daardoor te vaak gemakzuchtige en onevenwichtige cabaretdingen voorbij zien komen.

Een onverwachte uitzondering op het bovenstaande was de mij volkomen onbekende Ronald Goedemondt in wiens solo ‘Spek’ ik afgelopen weekend al zappend belandde.

Toen mevrouw Q 's avonds laat thuis kwam, trof zij ondergetekende betraand van het lachen op de bank aan. Ze had inmiddels een fors stuk ‘Spek’ gemist, maar dan biedt YouTube gelukkig uitkomst.



Een andere uitkomst is dat ik door mijn werk lekker ‘dicht bij het vuur’ zit. ‘Spek’ bleek inmiddels integraal op DVD verschenen en is ondertussen al gereserveerd bij een bevriende bibliotheek.

Q’s Bieb Blog: ook voor uw cabaret- en DVD-tips!

Tegenstrijdige berichten

Afgelopen zaterdag stonden twee berichten op één PZC-pagina een beetje haaks op elkaar.

1.
“Stilte op de werkvloer komt de productiviteit ten goede. Volgens HRpraktijk.nl, een website voor personeelsmanagement, zorgt stilte op de werkvloer voor een betere indeling van werk, meer creativiteit en minder ziekteverzuim.
De website geeft ook tips om tot een stillere werkomgeving te komen, zoals o.a. het creëren van een stilte-uur (geen telefoon, vergaderingen of mailverkeer) en het organiseren van meditatiebijeenkomsten.”

Bij de aanbevelingen ziet HRpraktijk volgens mij één ding over het hoofd: thuiswerk. Maar daarbij loop je volgens berichtje 2 weer tegen andere zaken aan. Gelukkig bestaat ook daarvoor weer een betaalbare oplossing…

2.
“Menig freelancer die vanuit huis werkt kent het probleem: een klant belt en juist op dat moment eist een van de kinderen de aandacht op. Zoiets klinkt door de telefoon niet professioneel.
Thrivingoffice heet de oplossing te zijn voor éénpitters die willen doen alsof ze een professioneel en dynamisch bedrijf hebben. Het is niets ander dan een cd met kantoorgeluiden: telefoons, geroezemoes, toetsenbordgeluiden enz. Via www.thrivingoffice.com te koop.”

Incidenteel wil ik ook nog wel eens een dagdeeltje thuiswerken. Maar die $12.95 voor dat cd-tje ga ik natuurlijk mooi uitsparen. De komende week hang ik gewoon de kantoortuin vol met richtmicrofoons en maak zelf zo’n cd met Spuigeluiden.

Vriendelijk verzoek of jullie dus de komende dagen wat duidelijk gearticuleerd willen roezemoezen?

Lowlands again (+ leuke Internet Tip)

Een van de leukste verrassingen van Lowlands 2008 vond ik het optreden van Santogold.

Ik had al wat ronkende recensies gelezen over haar debuutalbum, maar de cd tot op heden niet nader onderzocht. Nadat ik de videoband had teruggespoeld direct achter de pc gekropen en haar debuut-cd gedownload. Inderdaad heel leuke muziek, met name de nummers in de electro dancesfeer (prijstracks: ‘Shove it’ en ‘Anne’).

Mixtape
Over die mevrouw wilde ik wel eens wat meer weten en al surfend kwam ik toevallig op dit blog terecht waar uitgebreid reclame wordt gemaakt voor een alleen al door de tracklist intrigerende mixtape. Moest ik natuurlijk ook hebben!
De blogger in kwestie bleek de bijna 80 minuten durende mix van 35 tracks ter download gezet te hebben op SendSpace. En daar wilde ik het eens even met jullie over hebben.

Gemak dient de mensch
Het komt nog wel eens voor dat ik een groot bestand per mail wil versturen en dan heb ik bij mijn provider Zeelandnet al snel een probleem, want de maximaal toegestane grootte van een bijlage is 5 Mb. En da’s niet veel. Natuurlijk kun je dan dingen als Pando gebruiken, maar waarom ingewikkeld doen als het ook makkelijk kan?

Gratis parkeren
Via SendSpace kun je namelijk gratis en zonder aanmelden of inloggen maximaal 300 Mb -snel uitgerekend al gauw zo’n 60 MP3tjes- op hun server parkeren. Je krijgt dan een URL die je naar geinteresseerden kunt doorsturen en die kunnen op hun beurt desgewenst de file(s) in kwestie weer downloaden.
Je geuploade bestanden blijven minimaal 14 dagen op de SendSpace server staan. Is er na die periode geen downloadactiviteit meer, dan verdwijnen ze uit de lucht. Voor de lol zelf even die leuke mixtape als ZIP-pakketje hiero op SendSpace gezet. Dus wie binnenkort een feestje heeft…

Maar ook voor niet-muziekliefhebbers kan SendSpace een uitkomst zijn. Zou het zeker ff checke.

Renate zegt OK
Enne, wie denkt dat dit weer de zoveelste nerdy Q-tip is: Renate (die een Powerpoint presentatie t.b.v. Karolien heeft geupload) sloeg SendSpace gelijk op in haar Favorieten en was naar eigen zeggen “helemaal blij” met mij. Kijk daar doe je het toch voor :-)

Never mind the Sex Pistols…

‘Ouwe Lullen Moeten Weg’ zongen Van Kooten & De Bie ooit in een persiflage op de toen heersende punk rage. Ik moest er aan denken toen ik een videosamenvatting zag van Lowlands met daarin The Sex Pistols.

Oké, die mannen waren in 1977 verantwoordelijk voor één verpletterende klassieker; hun LP ‘Never mind the bollocks – Here’s the Sex Pistols’ staat ook nu nog als een huis en geldt onverminderd als de Moeder Aller Punkplaten.

Zelfparodie
Maar om dik 30 jaar na dato op je 52e nog spugend & snerend de punk uit te hangen heeft iets genants & onechts. Bij Iggy Pop (die zelfs al dik over de 60 is) geloof je het nog, bij Johnny Rotten zie je dat het onmiskenbaar fake is en gaat het gevaarlijk richting zielige zelfparodie. Net zo ongeloofwaardig als Daltrey en Townshend die nu nog ‘Hope I die before I get old’ zingen…

Easy money
Punk was destijds een logische mix van jeugdige rebellie & agressie in het keiharde Thatcher-tijdperk en bestond voor 80% uit attitude en voor 20% uit muzikaliteit. Maar de tijden zijn inmiddels veranderd, zo ook de lichaamsomvang van de heren Pistols. De heren waren overduidelijk even de jaccuzi uitgekropen om makkelijk in te cashen op een heersende nostalgiegolf waarbij allerlei 'bejaarde bands' hun comeback maken. No future? My ass!

Zo kan het ook!
Gelukkig zagen we daarna hoe het wel moet, bij optredens van hedendaagse bands als Editors, Yeasayer, Iron & Wine en Elbow. Nix attitude, maar bezieling, vernieuwing en durf waren hier de sleutelwoorden.
Zelfs de oudgedienden van The Presidents of the USA klonken in hun (pret)punkmomenten heel wat strakker en gemotiveerder dan Rotten & Co anno 2008.

Ooit had de Pistols-punk de slagkracht van een fragmentatiebom, nu is het nog slechts nat kruid in losse flodders. Dus oprotten Johnny en nooit meer terugkomen!

NASCHRIFT
Oplettende lezertjes zal het zijn opgevallen dat er steeds meer niet-23-Dingen postjes in dit blog verschijnen. Dat heeft alles te maken met Ding 24, waarover t.z.t. meer.

Ding 18 – Virtuele boekenkast met LibraryThing

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: kan me voorstellen dat echte boekenfanaten hiermee weglopen, maar persoonlijk heb ik heel weinig met dit Ding.

Sowieso heb ik geen boekenkast (het merendeel van mijn boeken is in gemeenschap van goederen opgegaan in de uitgebreide collectie van mevrouw Q), dus heb ik ook niet echt de behoefte om er virtueel eentje aan te leggen.

Maar goed, ik heb dus wel netjes mijn huiswerk gedaan en via LibraryThing twaalf boeken erbij gezet die tot mijn persoonlijke klassiekers behoren en waarvan ik sommigen zelfs meerdere malen herlezen heb. De drie standaarwerken over mijn favoriete bandje The Beatles raadpleeg ik ook nog met enige regelmaat.

Boekentips
Mag ik het dan hier verder bij laten? Ik snap het principe en ik begrijp ook dat anderen hier lol aan kunnen beleven, maar om nu weer een profiel aan te gaan maken en tags toe te kennen aan iets waar ik toch nooit meer naar kijk, dat gaat me iets te ver.
Goeie boekentips krijg ik wel gewoon via vrienden en een paar gewaardeerde collega’s. En als ik zelf iets aardigs gelezen heb, meld ik dat wel via mijn blog. Klik maar op de tag ‘boekentip’ hieronder.

Tot slot: misschien een idee om de Keuze van het Personeel virtueel te presenteren à la LibraryThing?

Ding 17 - Bekijk een typische Web 2.0 site

Over dit Ding kan ik kort zijn, want heb ik mijns inziens in eerdere blog postjes al zijdelings becommentarieerd. Maar ik ben niet te beroerd om dit in een gecondenseerde versie nog eens te herhalen.

In mijn postje van 28 mei, ‘De toekomst van maatwerk’ tipte ik al de website van de BBC als een goed Web 2.0 voorbeeld, omdat daar alle onderdelen naar eigen smaak zijn aan te passen en desgewenst in of buiten beeld gehouden kunnen worden.

Verder ben ik door het 23 Dingen traject nóg enthousiaster geworden dan ik al was over Flickr. Driekwart jaar geleden gestart met het uploaden van wat foto’s om eens uit te vogelen hoe dat nou precies werkte. Inmiddels ben ik behoorlijk verslingerd geraakt en er wekelijks wel een paar keer mee bezig. Daardoor alleen nog maar meer mogelijkheden ontdekt en vooral hoe buitengewoon gebruiksvriendelijk Flickr is opgezet. Niet voor nix werd Flickr vorig jaar beloond met een Web 2.0 Award in de categorie Photos & Digital Images.

Klik op de Flickr tag onderaan dit berichtje en je krijgt al mijn eerdere postjes over dit onderwerp keurig op een rij.

Kijk, Lees & Luister Experience

Soms klikken dingen op een wonderlijk leuke manier in elkaar.

Op zoek naar enig verantwoord kijkvoer in deze tv-komkommertijd vond ik verstoft in een la een videoband die ik bijna een jaar geleden had opgenomen. Daarop de documentaire ‘The man they made God’ over het (te korte) leven van gitaargigant Jimi Hendrix. Hoewel ik zijn free form gitaargeweld op mijn oude dag niet echt meer kan velen, toch zeer te spreken over deze gedegen BBC-documentaire. Daarna maar weer eens zijn debuut ‘Are you experienced?’ in de cd-speler geplempt en ook daar weer ouwerwets van genoten.

De dag erna liep ik –op zoek naar weekendleesvoer- in onze bloedeigen bieb stomtoevallig een heel aardig boek tegen het lijf: ‘Are you experienced?’ (jawel) van William Sutcliffe, in het Nederlands vertaald als ‘Ben je ervaren?'. Heeft absoluut nix te maken met Hendrix, want gaat over een jong, onervaren stel dat drie maanden met rugzakken en een relatiecrisis door India trekt.

Als ik thuis op de bank hardop zit te giechelen, dan kunnen er drie dingen aan de hand zijn: Monty Python is op tv, ik ben enigszins aangeschoten (maar dan echt niet tot lezen in staat) of ik heb eindelijk weer eens een echt humoristisch boek gevonden. In dit geval dus het laatste.

‘Ben je ervaren?’ is al bijna tien jaar oud, maar nog steeds een bij vlagen hilarisch, soms raak geschreven soort ‘Adrian Mole gaat naar India’ dat onder rugzakkers zelf inmiddels tot een cult classic is uitgegroeid. Een grappig feest der herkenning, zeker als je weet dat er in Huize Q prille plannen bestaan om in het voorjaar weer naar India te gaan.

De 235 pagina’s in één ruk uitgelezen op het strand toen het vrijdag onverwacht (na)zomerweer was. En af & toe gemijmerd over Goa.

Jammer dat ik op mijn Ipodje geen Hendrix had staan.

Hedendaagse publieksservice

Beroepshalve check ik dagelijks meerdere malen de mailbox van Vlissingen.nl en beantwoord, waar mogelijk, nog dezelfde dag de publieksvragen die daar binnenkomen. Als ik er zelf niet uitkom, dan stuur ik de vragen door naar relevante instanties als bijv. VVV, Gemeentearchief of afdeling Communicatie ten stadhuize.

Op 30 juli jl. trof ik een merkwaardige mail aan van een bezorgde Duitse meneer wiens zoon –op bezoek in Vlissingen- van de aardbodem verzwolgen leek.

Hallo,

mein Sohn Karsten Becker, geb. 25.4.75, 172 cm, dunkelblonde kurze Haare, mit PKW DN ZI 743, schw. VW-Lupo, ist mit Zelt und Rad in Vlissingen vom 24.-27. 7 2008.

Die Rückkehr war für den 27.7.08 geplant. Das Handy funktioniert nicht. Die letzte Meldung ist vom 25.7.08 per Handy. Da wollte er mit dem Rad nach Domburg.

Was kann man machen????

Tja, was kann man machen in zo’n geval? Het leek me het handigste om contact op te nemen met de Vlissingse politie en bovenstaand bericht per mail integraal door te sturen. Daartoe netjes het betreffende meldformulier ingevuld inclusief de vraag hoe nu verder te handelen en de Duitse meneer hiervan ook gelijk in kennis gesteld.

Volgens het automatische antwoord mocht ik binnen vijf dagen een reactie tegemoet zien. Inmiddels zijn we tien dagen verder. Nog nix gehoord van de Pliesie (en ook niet meer van Herr Becker trouwens). Fraai staaltje van hedendaagse publieksservice! Misschien zulke vragen voortaan maar doorsturen naar Al@din? Dan krijg je, weet ik uit eigen testervaring, tenminste nog dezelfde dag antwoord.

Misschien loopt zoon Karsten nog wel verdwaasd dolend door de Domburgse duinen. Wij hopen er het beste van...

Crypto Dingen

En zo was het na een week met zomerse waarden gisteren opeens herfst in Vlissingen. Een verregende zondag dreigde. Als binnenactiviteit grijpt men in Huize Q dan steevast naar een beproefd recept ter verdrijving van een dreigende summertime blues: het oplossen van een zwik cryptogrammen.

In dergelijke gevallen planten we al tijdens het ontbijt de laptop op tafel om –wanneer we vast zitten- online hulp te zoeken bij twee handige sites: Rick’s Woordenvinder en Puzzelwoordenboek. Eerstgenoemde heeft een behoorlijke database (inclusief toevoegmogelijkheid) die je met slechts een paar hulpletters al flink op weg kan helpen. En de laatste biedt, behalve een op trefwoord doorzoekbaar archief, ook een enthousiaste online populatie die je graag (en snel) terwille is als je een oplossing zoekt.

Weet niet of er überhaupt collega’s zijn die ook cryptoverslaafd zijn, maar deze gouden tips wou ik de echte puzzelaars niet onthouden. Ter leringh ende vermaeck!

Geen dank.

Zomerchillen

In mijn kinderjaren had ik een boek dat alleen al door de titel intrigeerde: ‘Het plekje dat niemand wist’, over twee jochies die op een geheime plaats in het bos hun jongensavonturen beleven.

Ik heb ook zo’n plekje en ik probeer er minimaal één keer per jaar een middag door te brengen als ik het strand beu ben en de zomerhitte wil ontvluchten.

En gistermiddag was het dus zover. Toen rond het middaguur in de kantoortuin de thermometer de 30 graden grens dreigde te overschrijden, vond ik het welletjes en beloonde ik mezelf met een welverdiende snippermiddag.

Brandnetels & schapenkeutels
Zoals met alle idyllische plekjes moet je er eerst de nodige moeite voor doen, een kilometertje of 10 rijden bijvoorbeeld. Maar als je gaargestoomd bent is het bepaald geen straf om een kwartiertje langs de zeedijk te tuffen met de wind in je haren. Daarna nog enig geploeter door hoog onkruid, brandnetels en schapenkeutels, maar dan volgt de beloning: de ultieme zomerchillplek. Wie hier niet tot rust komt, moet hoognodig naar een therapeut…

Voorzien van een picknicklaken, klein koeltasje en een boek dik tweeenhalf uur doorgebracht aan de rand van een kreek, in de schaduw van een overhangende boom. Met als enige gezelschap een reiger, een aalscholver en een voorbijdobberende roerdomp.

Impulsvrij
Niet alleen de temperatuur en het uitzicht zijn fantastisch, ook de stilte is verpletterend mooi. Die wordt af & toe slechts ‘verstoord’ door een landende watervogel, het geruis van de wind in de bomen en het geblaat van schapen in de verte. Verder is de locatie verstoken van alle mogelijke hedendaagse geluidsimpulsen.

Waar vind je tegenwoordig nog zo’n oase van rust? Ja, de exacte locatie van mijn geheime plekje ga ik natuurlijk niet aan de grote klok hangen. Maar wie ook op zoek wil naar zo’n stiltestekkie, die zou het natuurgebied rond Ford Rammekens eens kunnen checken.

Of dit iets met 23 Dingen te maken heeft? Nee, absoluut niet. Heerlijk toch?

Ding 15 – Podcast Dingen

Het zou kunnen dat de huidige, ploertige temperatuur in de kantoortuin er een rol in speelt, maar persoonlijk loop ik dus niet echt warm voor podcasts.

Sowieso luister ik de afgelopen 10 jaar nauwelijks meer naar de radio vanwege teveel gebabbel & gebral en te weinig goede muziek. Dus waarom zou ik alle moeite doen om een podcast van bijv. Giel Beelen te downloaden en die vervolgens op mijn IPod of pc af te luisteren?

Podcast penetratiegraad
Dit gezegd hebbende, moet ik natuurlijk toegeven dat het fenomeen podcast inmiddels op veel muziek- en mediasites gemeengoed is geworden. Dus mag ik aannemen dat er in die sectoren ook een dankbaar (en trouw?) publiek voor is, hoewel daar al googelend geen cijfermateriaal of taartdiagram over te vinden is. (Blijkens een groot marktonderzoek uit 2006 was de podcastpenetratiegraad in Noord-Amerika slechts 1 procent, dus het is op z’n zachtst gezegd nog een groeimarkt…)


Hoorspelen en clubmixen
Inmiddels is er voor iedere smaak wel een podcast te beluisteren, van complete radioprogramma’s en hoorspelen (liefhebbers, check de Olivier B. Bommel podcast) tot DJ-sets.
Maar uitgerekend zulke voor de hand liggende podcasttoepassingen zoals talencursussen, online colleges en podioboeken (nieuwe term voor online luisterboeken) zijn zwaar ondervertegenwoordigd. En als ze al te vinden zijn, dan uitsluitend downloadable tegen betaling.

Biebtoepassingen?
Tik in Google eens ‘bibliotheek podcast’ en je ziet dat er in onze sector nog niet zoveel op dat vlak gebeurt.
Maar wat zouden wij er verder ook mee kunnen? De gesproken boekrecensies van medewerkers die nu hier staan tevens als podcast presenteren? Een maandelijkse podcast van onze Sprookjeszolder of van de incidentele lezingen die in ’t Spui plaatsvinden?
Zou kunnen natuurlijk. Je toont als bibliotheek dan wel dat je ‘helemaal van deze tijd’ bent, en we willen toch van dat oude, stoffige boekenimago af?

Toch denk ik dat we onze energie beter in andere Dingen kunnen steken, (Wiki opzetten, RSS verbeteren) want ik vraag me in alle ernst af of ons publiek écht op dergelijke bieb podcasts te wachten zit. Ook het publiek van de Bibliotheek van de Toekomst niet...

Tijdloos lachen

Ik ben de trotse bezitter van de 14 DVD Mega Box met alle 46 afleveringen van Monty Python’s Flying Circus die van 1969 tot 1974 op de BBC werden uitgezonden. Dik 1480 (!) minuten klassieke humor die ik beslist mee zou nemen naar een onbewoond eiland, mits daar natuurlijk tv en een DVD-speler aanwezig zijn.

Ook op YouTube stikt het van de Python-filmpjes, maar voor wie snel een zwik beroemde sketches bij elkaar wil zien is er de Monty Python Video Wall.

Nooit geweten trouwens dat ooit ‘The Venus De Milo Panic Show’ als alternatieve titel werd overwogen. Kijk, dat heb ik weer uit de zeer uitgebreide Monty Python Wiki.

Zo leer je niet alleen het nodige bij, je slaat ook nog eens twee vliegen in één klap door Ding 11 & 16 te combineren in een blogpostje.

Statistieken

Ik ben gek op statistiekjes. Dagelijks check ik wat er zoal op Vlissingen.nl gezocht en bekeken wordt. Geeft iedere keer toch nog voldoening wanneer ik zie dat een door mij gepubliceerd bericht aan het eind van de week in de top 20 van best bezochte pagina’s is beland. Altijd goed om te weten dat je je werk dus niet voor nix doet.

Grensoverschrijdend
Ook mijn fotosite op Flickr is -sinds ik voor 16 euri een Pro-account heb genomen- voorzien van statistiekmeting. En ook die cijfertjes bekijk ik met de nodige regelmaat.
Tijdens het kerstreces van 2007 ben ik voorzichtig begonnen met het af & toe uploaden van foto’s en vandaag overschreed mijn statistiek de magische grens van 15.000 photo views.

Mijn meest bekeken foto is de afbeelding hierboven. Alsof het zo moest zijn, overschreed ook dat plaatje vandaag een grens: 3000 clicks. Is dat veel? Weet ik niet. Maar leuk is het wel: zelf een aardig online fotoalbum hebben dat dan weer door mensen uit alle windstreken doorsnuffeld en soms van commentaar voorzien wordt.

YouTube irritaties (again)

Dik een week geleden alweer trad dichter/zanger Leonard Cohen op in Amsterdam en ik –stommeling- was er niet bij. Kon me wel voor mijn kop slaan toen ik kort daarna de jubelende recensies op Internet las.

Binnen afzienbare tijd verschenen fraaie foto’s op Flickr, dus ik bedacht me dat er vast ook wel iets op YouTube te vinden zou kunnen zijn.

Parkinson?
En ja hoor, inmiddels zijn bijna 100 filmpjes van het betreffende concert geupload. Maar waarschijnlijk dus allemaal gefilmd met mobieltjes, want in een trillende, schokkerige Parkinson kwaliteit waar ik bepaald niet vrolijk van word. Wat zijn mensen toch blijkbaar al gauw tevreden…

In het kader van de Web 2.0 personalisatiegedachte zou het toch mooi zijn als ik iets kon aanvinken om dergelijke nonkwaliteit niet eens aangeboden te krijgen!
Of weet iemand toevallig ergens een vergelijkbare filmpjessite te vinden waar men wél een bepaalde kwaliteitsnorm hanteert?

En anders zit er nix anders op dan gewoon te wachten tot de officiële Tour-DVD uitkomt.

Q’s Bieblog Stelling van de Week
Bij stijgend gebruik van media-uitingen door de grote massa holt het kwaliteitsniveau evenredig achteruit.

Nog meer YouTube gedachten

Wat ik enorm makkelijk en publieksvriendelijk vind is de mogelijkheid om een YouTubefilmpje snel te embedden in je blog of op je website. Gewoon even de Javascript code copy/pasten en klaar is Case.

Ook op de Jong-afdeling van Vlissingen.nl en in mindere mate op onze eigen bibliotheeksite zijn we daar inmiddels op overgestapt. Eerst deden we nog pogingen onze filmpjes in een Flash-playertje te presenteren, maar tegenwoordig zetten we het beeldmateriaal eerst op YouTube en bakken vervolgens de code in onze webpagina.

Pro actief
Waarom we daartoe zijn overgestapt? In de eerste plaats is het natuurlijk gratis reclame dat onze filmpjes op YouTube bekeken kunnen worden. Maar vooral omdat het grote publiek inmiddels gewend is aan deze presentatievorm en daardoor de filmpjes op de Jong- en de Bieb-site eerder zal aanklikken. Pro actief denken weetjewel?

Bieb Promo?
Hoewel we op onze eigen biebsite onze toko al promoten door middel van een fotoalbum, is het misschien een idee om ook een YouTube presentatie te maken waar we dan vanaf onze Wikipagina weer naar kunnen linken. Misschien een idee voor onze werkgroep Communicatie om daar eens over na te denken?
Tip: zoek het dan vooral niet in bewegende beelden, maar maak een ‘filmpje’ met stills en tekst; dat komt de beeldkwaliteit zeer ten goede.

En ik denk dat Renate, John en ondergetekende wel bereid zullen zijn de daadwerkelijke productie op zich te nemen.

Web irritaties

Als nieuwsjunk check ik een paar keer per dag Nu.nl en wat las ik daar recent voor leuks? Goed nieuws: Amy Winehouse stopt binnenkort met optreden in verband met gezondheidsproblemen.
Lees het betreffende bericht en je ziet dat onze Amy de laatste tijd nogal eens in het nieuws is geweest: Amy valt bodyguard aan, Amy slaat fan, Amy in ziekenhuis, Amy uit ziekenhuis… Guttogut. Who gives a f*ck anyway?



Nummer 1 met stip!
Amy is dit jaar met stip binnengekomen op nr. 1 van de Q-List of Most Irritating Media People (waarop verder vaste waarden prijken als Gordon, Emile Ratelband, Wilders en die ADHD-kok Pierre Wind, om er maar een paar te noemen) en doet mijn bloeddruk regelmatig naar ongezonde waarden stijgen.

Met name de dames in mijn kennissenkring lopen helemaal weg met deze knuffeljunk. Niet alleen noemen zij wat Amy doet abusievelijk ‘soul’ (nee dames, Aretha Franklin, dat is soul), ook vinden velen haar ‘een dijk van een wijf’ en ‘lekker stout’ (met dank aan Heleen van Royen, die overigens ook op de Q-List voorkomt).

Miss Winebar, ik zou er een column over kunnen schrijven, maar mijn huisarts ontraadt het mij ten zeerste. En bovendien de gewaardeerde columnist Nico Dijkshoorn heeft dat al voor mij gedaan. Thanx Nico, way to go!

Ja maar, wat heeft dat nu met 23 Dingen te maken – ik hoor het jullie vragen.

Nou, allereerst vond ik al YouTubend onderstaande parodie, dus heeft het toch ook weer te maken met Ding 16.



Nieuwe Web 2.0 toepassing?
Verder vind ik een weblog bij uitstek een medium waarin je stelling moet durven nemen, ook al is het een Bieb Blog.
Maar vooral bracht het mij op het briljante idee van een nieuwe Web 2.0 personalisatie toepassing: het Media Filter waarbij je namen kunt invoeren van mensen waarover je nooit meer iets online wil lezen.

Moet volgens mij te realiseren zijn. Of is het toch wachten op Web 3.0?

Ding 16 (YouTube, deel 1)

Ik ben geen fervent YouTubegebruiker. Ik kan gewoon het geduld niet opbrengen om langer dan een paar minuten achter mijn monitor naar matig beeldmateriaal te kijken, terwijl ik lekker hangend op de bank op mijn breedbeeldtelevisie dingen in DVD-kwaliteit kan zien.

Paradox
Tegenwoordig worden HD-tv en grote LCD-schermen als het summum van hoogwaardig kijkgenot ervaren. Hoe is dat dan toch te rijmen met het massasucces van YouTube waar onscherpe filmpjes nog kleiner dan een A6je gretig bekeken worden?

Snelle fun
Omdat er denk ik van alles te vinden is voor iedereen die snel wat ‘fun’ op zijn computer wil bekijken. Effe lachen met een sketchje van Hans Teeuwen of een stukkie uit Koefnoen? Je vindt het op YouTube en voor een paar minuutjes maakt het niet uit dat de kwaliteit vaak ondermaats is.
Bovendien is er -als je maar genoeg blijft klikken- van alles te vinden waarvan je niet eens wist dat het bestond (of dat het ergens nog überhaupt te zien was – zie hieronder). En in dat geval wordt de irritatie over de beeldkwaliteit overruled door het genoegen van het weerzien.


YouTube is beslist een avontuurlijke grabbelton voor mensen die tijd over hebben.
Aangezien het hier in de bieb cucumber time is, beschik ik over die tijd en ga ik tussen de bedrijven door op nader YouTube onderzoek uit. Jullie horen er meer van.

(Wordt vervolgd)

Cucumber Time

Zo, ik ben weer bij. Achterstand ingehaald en pas over een week of drie word ik geacht mijn licht te laten schijnen op Ding 15 en 16.

Aangezien de kantoortuin steeds ontvolkter raakt en de komkommertijd nu lijkt aan te breken, zal ik het toch niet kunnen laten af & toe iets aan dit prachtblog toe te voegen. Want als ik één Ding leuk vind van de 23, dan is het wel mijn hernieuwde enthousiasme voor het bijhouden van een weblog.

Mijn voornemen is dan ook om in de komende weken alvast uitgebreid en in stukjes commentaar te leveren op Ding 16 (want Ding 15 vind ik persoonlijk niet zo interessant).

Betekent in de praktijk dat ik lekker in de stille momenten volstrekt legitiem filmpjes kan gaan bekijken op YouTube :-)

Ding 14 – Instant Messaging

Over Ding 14 kan ik kort zijn: ik gebruik het niet. Nog nooit gechat of geMSNd and proud of it. Ik vind de babbel- en blah blah cultuur één van de grote uitwassen van de hedendaagse samenleving. Er wordt verschrikkelijk veel oppervlakkig ‘gecommuniceerd’, maar of het de communicatie over het algemeen echt ten goede komt, daar heeft deze cultuurpessimist zo zijn twijfels over.

Tuurlijk, al die nieuwe communicatiemiddelen kunnen een zegen zijn voor mensen die in een sociaal isolement zitten en ook als bibliotheektoepassing zie ik zeker mogelijkheden naar onze moderne, veeleisende klant toe. Maar persoonlijk heb ik dus nix met Instant Messaging. Ik heb ook niet de behoefte om continu online of bereikbaar te zijn in welke vorm dan ook.

Uiteraard is Internet een fantastisch middel om je vragen beantwoord te krijgen. Ik aarzel dan ook niet om rechtstreeks contact met iemand op te nemen en bevind me met enige regelmaat op forums. Maar als ik wil communiceren, dan doe ik dat het liefst gewoon ‘ouwerwets’ via de e-mail. Of nog beter: gewoon 1-op-1, face-to-face.

(En dat laatste dan ook nog bij voorkeur met mensen die geen mobieltje bij zich hebben, want die zitten vaak de hele tijd te koekeloeren of ze nog geen SMS-je ontvangen hebben)

Ding 13 – Online kantoortoepassingen

OK, ik zie de mogelijkheden en het gemak dat online documenten kunnen bieden (discussiestuk door iedereen van commentaar te voorzien, online agenda e.d.), maar dat gaat t.z.t. toch allemaal onderdeel uitmaken van onze Bieb Wiki?

Overigens zijn er –zoals in de 23 Dingen helptekst al wordt gemeld- nog meer met Google Docs vergelijkbare (en uitgebreidere) online tools, zoals Zoho en Scribd. Laatstgenoemde tool accepteert meer formats, maar heeft dan weer als nadeel dat de mogelijkheid om samen aan een document te werken niet aanwezig is, wat nu juist zo’n sterk punt is van Google Docs.

En daar word ik nogal eens een beetje moe van: er zijn inmiddels zoveel varianten op een thema dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Behalve dan na uitgebreid onderzoek en uitproberen wat voor jouw specifieke behoeften het beste programma is.

Mogelijke privé toepassing?
Wat ik altijd doe als ik een verre reis maak, is mezelf een document mailen met daarin tips & weblinks, belangrijke contactgegevens, nummers van paspoorten, visa en creditcards enzo als een soort veiligheidsbackup voor noodgevallen.
Kan ik natuurlijk voortaan via Google Docs doen, maar waarom zou ik? Mijn gehanteerde methode bevalt me al jaren prima.

En hoe veilig of kwetsbaar zijn dergelijke gegevens eigenlijk als je ze online zet? Ben momenteel het boek 'Cel' van Charles den Tex aan het lezen over iemand die ten prooi valt aan identiteitsdiefstal via Internet, vandaar.

Soms houd ik de Dingen gewoon het liefst bij het oude…

Nòg meer Dingen!

Als surfend kwam ik toevallig dit PDF document tegen van Kennisnet.nl.

Negen pagina’s met uiteenlopende Web 2.0 tools die met name bedoeld zijn voor het maken van dynamische werkstukken in het onderwijs.
In eerste instantie dus vooral interessant voor collega’s die in de educatieve hoek werkzaam zijn. Maar ook voor iedereen die nòg meer wil weten over Web 2.0 Dingen.

Geen dank, ik dacht ik geef het maar even door. Doe er je voordeel mee - of niet.

Achterstand wegwerken: Ding 11/12 – Wiki’s (deel 2)

Mijn vorige blogpost ging nadrukkelijk over externe, dus voor publiek toegankelijke Wiki’s. In deel 2 wil ik het vooral hebben over de Wiki als intern communicatie-instrument.
In principe geloof ik zeker in de mogelijkheid om op termijn met een interne bibliotheek-Wiki het dooie & doodsaaie Biebweb te vervangen. Maar (ja, er is altijd een maar) het slagen daarvan is wel van de nodige factoren afhankelijk.

Cultuuromslag gewenst

Iedereen moet wel meedoen bijvoorbeeld en de Bieb Wiki omarmen als hét onderlinge communicatiemiddel.bij uitstek dat dagelijks geraadpleegd wordt en waar men ook zijn/haar bijdrage aan levert. En daarvoor zal er toch eerst een forse cultuuromslag moeten plaatsvinden.

En, in het hypothetische geval dat zo’n 40 biebcollega’s dagelijks driftig dingen aan onze Wiki toevoegen, hoe hou je de content beheersbaar en overzichtelijk? Voor het laatste lijkt me een heldere indeling absolute voorwaarde, voor het eerste zal collega Nicole de nieuwe functie van Wiki-hovenier (‘Wiki-tuinkabouter’ hoorde ik iemand al gnuivend zeggen) gaan vervullen. Mag ik van de gelegenheid gebruik maken om haar vanaf deze plek alvast veel sterkte toe te wensen?

Wiki Wildgroei
Sterkte, omdat bij een Wiki die door veel mensen zonder redactieslag gevuld wordt de wildgroei levensgroot op de loer ligt. Voorbeeldje? Als deelopdracht van Ding 12 heb ik gespeeld in de zandbak van de 23 Dingen Wiki en daar een paar favoriete boeken toegevoegd.

Scroll op die pagina eens snel naar beneden en je ziet een psychedelische rollercoaster van wijzigende achtergrondkleuren en lettertypes in allerlei soorten en maten. The horror, the horror…

Tot slot sluit ik mij volmondig aan bij de Wiki-kanttekeningen van collega Fikkie (zie zijn posting van 30 juni). Waarom zelf iets proberen te verwoorden als een ander dat voor jou al treffend verwoord heeft?